Yaşam Denen Sahne
Yaşam denen sahnede
oyuncuyuz hepimiz.
Kendi kişiliklerimizden
uzak, rol yapmak işimiz.
Senaryo
önce denyazılmış,
bizden habersiz.
Kimler yazmış, neden
yazmış bihaberiz
Figuranlar, oyuncular,
reji bizleriz, seyirciler
ise sessiz
Bizler mi seyircileriz,
yoksa seyirciler mi biz?
Bunu hiç çözemedik,
çözemeyiz.
Ölüp ölüp diriliriz, kimse
bilmez nedir bu giz.
Zaman zaman
kahkahalara boğarız,
Gülerken ağlayan,
ağlarken güldüreniz.
Yüzlerimizde maske
var, sahte sevgilerimiz.
Özgürüz deriz
kendimize, oysa sahnede
hapisiz, Kendimizi
aldatır halimize güleriz .
Yaşam denen sahnede
geçer ömrümüz.
Dost bildiklerimiz dost
değil, hep üzülürüz.
Perde indiğinde gerçek
yaşama döneriz
İstesek de biz biz
olamayız, sessizce
gideriz,
Gerçek mutluluğu arar
kararlıklarda gözlerimiz
Işıklar kör etmiştir,
bakar göremeyiz.
Oysa, el uzatımı kadar
yakındır ulaşamayız
Kendimizi aldatır,
yaşamı lanetleriz.
Kendimden yoruldum
Sürekli maske
takmaktan
İçim Kan ağlarken
İnsanlara gülmekten
yoruldum
Çok sinirliyken bile
Sakin olma
zorunluluğundan
yoruldum
Hıçkırarak ağlamak
isterken
Gözyaşlarımı içime
akıtmaktan
Delice severken içimden
dağlara denizlere
Hoyratça esen rüzgara
toprağa kuşlara
Seviyorum diye
haykırmak isterken
Susmaktan yoruldum
Mavinin her tonunda
kaybolmak isterken
Siyaha esir olmaktan
yoruldum
Kendimden yoruldum
Hep güçlü olmak ne
zordur
Hep sorumluluk sahibi
olmak
Her zaman haklı olmak
Herseyi bilmek zorunda
olmak
Ruhum yoruldu
Çoçukken genç olmak
Gençken olgun olmak
Çok zor yoruldum
Çabuk tükettim ömrümü
Yarınlarımı.....
Umutlarımı.....
Duygularımı.......
Geri dönüşü olmayan
bir tüneldeyim
Oyunun adı hayat
Başrolde ben
Yardımcı oyuncular
sevgi, aşk, acı, geçmiş
Senaryo konusu
Herseye ragmen Mutlu
Olma Sanatı
Ve oyun bitti..perdeler
indi ışıklar söndü
Kendimden yoruldum