Yaşam nekadar acımasız değilmi..?
Bazen anlatamayız yaşadığımız mutluluğu...
Bazende kaybolan iki göz oluruz gözyaşlarında...
Gözlerim ve kalbim yaptığın hatalara takılır,
Yaşadığımız aşkin gözyaşıyla dolu sayfalarında...
Yüreğimizde dudaklarımıza yansıyan hüzünlü bir burukluk,
Dilimizde söyleyeme yüzümüzün olmadığı, keşkelerimiz olur bir anda.
Bir bakarız ki onca zamandan sonra koca bir yanlızlık var etrafımızda.
Yalan ve sahte sevginin peşinden koşmaktan yorulmuş dizlerim,
Her yediğim tekmeden sonra ağrıyan bir kalp,
Sahte bakışlara kandığına isyan eden,
Ve geleceği görememiş iki göz...
Evet..! Artık sadece bunlar vardır elimizde...
Oysa ki tek istediğimiz sevgimizi hakeden bir kalpti,
Sabah kaltığımızda bakıp; iyi ki varsın diyeceğimiz bir yüzdü,
Öldüğümüzde yüzümüzde dolaşacak sıcak bir el,
Ve gözyaşları arasında yanağımıza konacak bir veda busesi DEĞİLMİ...?
Çokmu şey istedik acaba hayattan.?
Hiçmi haketmedik sıcak bir sarılmayı.?
Hep yanlış kişiler içinmi akmalıydı gözyaşları.?
Herzaman ayrılıkla mı bitmeliydi yüreğimizde büyüttüğümüz sevdalar.?
Kimsenin Cevap veremediği bir kaç soruydu işte kalemimden dökülenler.
Sanırım şuan çocuklarimizin sızlayan vicdanlari,
Ve gözünün önüne gelen bir ayrılık zamanı var..
Herkesin öldürdüğü bir sevgisi var benim ki gibi,
Herkesin bir günü var içini sızlatan,
Kendi elleriyle yanlızlığa ittiği bir aşk var haince.
Bu yüzden ağlamıyormu yüreğimiz sessizce...
Bu yüzden korkmuyormuyuz yanlızlıktan, gün karanlığa döndükçe...
Birgün..!
Belki...!
Bir yerde...!
Alintidir..