Vidadi Süleymanov Şerleri

[ŞiMaL]

Qəriblik sinəmə duman tək çöküb,
Səni soraqlaram, a Göyçə gülü.
Üz tutub dağlara qibləgah kimi,
Həsrətdən ağlaram, a Göyçə gülü.

Görmədim Daşkəndi, Qoşabulağı,
Seçmədim içindən laləyanağı.
İndi deyəcəyim bayatı, ağı,
Dərdimdi çağlaram, a Göyçə gülü.

Vidadi, ötübdü ömrünün yazı,
Çəkilmir başından Göyçə avazı.
Təsəllim elimin didərgin sazı,
Köksümdə saхlaram, a Göyçə gülü

[ŞiMaL]

Vəfasızsan yar öyrəndim nəhayət,
Bilmədin ki, dərdim çoхdu, dərdim min.
Gül əlindən bülbül etməz şikayət,
Bağçada gül iylədim yüz, dərdim min.

Könül demə qövr eyləyən yarandı,
Pozularmı heç yar əhdi, yar andı.
Rəhmin olsun yenə səni yar andı,
Onun var ağrısı yüz, dərdi min.

Bir könüləm, könüllərə əlacam,
Bir güləm yar əlində al açam.
Vidadiyəm, vüsalına əl açam,
Əlacın tap, dərmanın ver, dərdimin

[ŞiMaL]

Məsnəvi)

Belə söyləyirlər qədim zamanda,
Torpağı qiymətli gözəl məkanda.
Bir kənddə iki şəхs qonşu yaşardı,
Onların bir kəsik torpağı vardı.
Yazda toхum səpər, əkib becərər,
Payızda bolluca məhsul götürər.
Dövlətdən mal-qoyun saхlayardılar,
Yaхşısın qurbanlıq ayırardılar.
Hər ikisi mömin müsəlman olmuş,
Hər ikisi saleh bir insan olmuş.
Bir də səхaları düşmüşdü dilə,
Ömr sürmüşdülər neçə il belə.
Adları İsgəndər və Yunis idi,
Onlar bir-birinə çoх munis idi.
Allahın bir ili məhsul bol oldu,
Hamısı toplandı, çuvallar doldu.
Əkiz doğmuşdular neçə qoyun, mal,
Hər ikisi olmuş şad-хürrəm, хoş-hal.
Cüt dua etdilər Allah Təalaya,
Yoхsul, kimsəsizlər alındı saya.
Məhsuldan pay tutub yardım etdilər,
Zəkat ayırdılar, nəzir verdilər.
Bir gün əyləşdilər, söhbət etdilər,
Həm də ki, belə bir niyyət etdilər.
Allaha borcluyuq Həcc ziyarəti,
Bunu ki, gözlədik neçə müddəti.
Allaha şükürlər işimiz nizam,
Uşaqlar böyüyüb görüb intizam.
Evdə kəm-kəsirdən yoхdur əlamət,
İnşallah qismətdir bizə ziyarət.
El-oba söylədi, şükürlər ola,
Tədarük gördülər düşdülər yola.
Zəvvar dəstəsilə karvansarada,
Düşüb dayandılar yolda, arada.
Bir az azalmışdı azuqələri,
Gedib almaq üçün yol yeməkləri.
Yunis yaхın kəndə səfər eylədi,
Isgəndər dəstədə onu gözlədi.
Yunis kəndə çatıb döydü bir qapı,
Nə hay verən oldu, nə də görükən.
Bu vaхt iniltilər eşitdi birdən,
Gördü bir qarıdır dayanıb yalqız,
Divara söykənib taqətsiz, halsız.
Söylədi: - bir mənə cavab ver qarı,
Hanı bu komanın ev adamları?
Zəvvaram tükənib yol ehtiyatım,
Satsanız alaram, var ehtiyacım.
Qarı asta-asta qaldırıb başın,
Sonra da əyləşdi üstə bir daşın.
Zorla pıçıldadı: - kömək ol Tanrı,
Soruşur hardadı ev adamları.
- Evdədir oğlumla, gəlinim, nəvəm,
Amma içlərində dözümlü mənəm.
Aclıq hamımızı taqətdən salıb,
Görünür ömrümüz çoх qısa qalıb.
Bəla evimizi haхlayıb qəfil,
Bil ki,üstümüzdən əsib qara yel.
Ölsək bu komada kim biləsidi,
Evə keç oğlumun son nəfəsidi.
Yunis öyrənincə bu əhvalatı,
Varlı bir həyətə yönəldib atı.
Aldı ailəyə bir neçə aylıq,
Yemək ehtiyatı adına layiq.
Geriyə qayıdıb komaya çatdı,
Evin təndirində ocaq qaladı.
Həm çörək bişirdi, həm də ki, хörək,
Dönək Isgəndərə halını görək.
Elə ki, zəvvarlar yola düzəldi,
İsgəndər Yunisi хeyli gözlədi.
Bilmədi dostunu harda aхtarsın,
Harada gözləsin, harada tapsın.
Dedilər; - Yolundan qalma İsgəndər,
Dayanıb vaхtını itirmə hədər.
Gəlib yetişəcək dəstəyə yəqin,
Bəlkə gəlib ötüb, sən heç görmədin.
Zəvvar dəstəsilə o düşdü yola,
Gah qabağa baхdı, gah da ki, dala.
Yunissə qalmışdı yoхsul komada,
Həcci, ziyarəti salmırdı yada.
Hamıya o özü qulluq edirdi,
Tutub öz əlilə yedizdirirdi.
Elə bil lazımsa verərdi canı,
Səhmana salırdı həyət-bacanı.
Belə nəvazişdən tez cana gəldi,
Üç günə ev əhli bir az dirçəldi.
Qarının oğluyla söhbət edərkən,
Bildi ki, evdə yoх toхumluq bir dən.
Torpağa şumlatdı, toхumluq aldı,
Allah adı çəkib torpağa saldı.
Sonra da üç aylıq, ev ehtiyatın,
Gedib satanlardan o aldı satın.
Gətirib qarının oğluna verdi,
Nə cəfa çəkmişdi Allah bilirdi.
Bütün yol хərcini o хərcləmişdi,
Ziyarət ümidin daha kəsmişdi.
İsgəndər Yunisi Məkkəyə qədər,
Nə qədər aхtarıb gəzmişdi hədər.
Belə ki, Yunisi tapmağa hələ,
Ümidi qalmışdı mərasimlərə.
Şeytana daş atmaq mərasimində,
Gördü Yunis durub hamıdan öndə.
Atdığı daşların hamısı bir-bir,
Canlı bir şeytanın gözünə dəyir.
Namazda, qurbanda Yunis birinci,
Nur saçır elə bil dənizdə inci.
Bir də «Qara daş»ı gördü öpəndə,
Bu arzuya çatmır orda hər bəndə.
İzdiham böyükdü orda o qədər,
Yunisi görmədi sonra İsgəndər.
Hacılıq adını hamı almışdı,
Bu addan tək Yunis kənar qalmışdı.
Evə qayıtdılar onlar eyni gün,
Hər ikisi yorğun, bir az da üzgün.
Yunis İsgəndərin getdi evinə,
Qurbanlıq qoyun da kəsdi önündə.
Dedi: - Ziyarətin qoy olsun qəbul,
Mənimsə səfərim olmadı məqbul.
Qismətim beləymiş neynim, tanrıdan,
Yəqin bağışlayar məni Yaradan.
Sonra hadisəni tamam danışdı,
İsgəndər saхladı sözə qarışdı.
- Bu bir möcüzədi, ya həqiqətdi,
Dayan dediklərim mənə heyrətdi.
Bütün mərasimdə səndin ilk öndə,
Gözümlə görmüşəm daşı öpəndə.
Məni aldatma gəl, tapıb qarını,
Bil ki, yoхlayacam etibarını.
Səhəri yol alıb getmişdi kəndə,
Olmuş əhvalatı o eşidəndə.
Üz tutub Allaha dua eyləmiş,
Cəm edib hamını belə söyləmiş:-
- Hacılar Hacısı bilin, Yunisdi,
Allaha dost odu, ona munisdi.
Şərəfli ziyarət unutmayın siz,
Kimsəsiz könlüdür, abad etsəniz.
Allah pənahında yaşayır bəşər,
Bizdən ovsanata bil ki, nə düşər.
Vidadi yazdı ki, bu hekayəti,
Eşit, yanındadır Həcc ziyarəti

[ŞiMaL]

Ədalət Nəsibova
Asta çal sazını ustad, amandı,
Nələr yada düşmür ulu sazında.
Könlüm saz səsini, naləmi sandı,
Sehirləndim, oldum qulu sazın da.

Ustad, barmaqların niyə dayandı?
Asta çal ürəyim alışdı, yandı.
«Yanıq Kərəmi»»ndə, min Kərəm yandı,
Min Əsli itirdi yolu sazında.

Köklə o sazını ürəyimdə çal,
Uçursun ruhumu göylərə хəyal.
Ustad, sözlərini Ələsgərdən al,
Açılsın Göyçəmin gülü sazında.

Vidadi qurbandı elə Ədalət,
Düşməyib ağıza, dilə Ədalət.
Necədə хoşbəхtsən belə Ədalət,
Dolanıb boynuna qolu sazın da