Abece

[CaucasianEagle]

Bir dildeki sesleri gösteren ve belirli bir sıraya göre dizilmiş harflerin tümü. Sözcük, Türk abecesindeki ilk üç harfin okunuşu bir araya getirilerek üretilmiştir; alfabe sözcüğüyle eş anlamlıdır. İlk abecenin Suriye-Filistin bölgesinde M.Ö.16. ve 17. yüzyıllarda kullanılmaya başlandığı sanılmaktadır. Türk abecesi Lâtin harflerinden alınma 21′i ünsüz, 8′i ünlü 29 harften oluşur. Ünlüler (a, e, ı, i, o, ö, u, ü) kendi ses değerleriyle adlandırılır. Ünsüzlerse (b, c, ç, d, f, g, ğ, h, j, k, l, m, n, p, r, s, ş, t, v, y, z) yumuşak g (ğ) dışında arkasına getirilen e ünlüsüyle birlikte adlandırılır. Türk abecesine, Lâtin abecesindeki Türkçeye uymayan bazı harfler (q, w, x) alınmamıştır. Öte yandan Lâtin abecesinde bulunmayan bazı sesler (ç, ğ, ı, ö, ş) de eklenmiştir.
Türkler tarihleri boyunca çeşitli alfabeler kullanmışlardır. Türk tarihine ve edebiyatına ışık tutan ilk yazılı belgeler olan Orhun Yazıtları’nda kullanılan abece Göktürk abecesidir. Daha sonra Uygur abecesi kullanılmıştır. Müslümanlığın etkisiyle kullanılmaya başlanan Arap abecesi, yerini Cumhuriyet Döneminde Lâtin abecesine bırakmıştır.