İnsan SevdİĞİne Yarasini Verİr Mİ?

[MuTSuZ]

nedir bu?...

-içinde yaramın kabuğu var...

-yaranın kabuğu mu?

-düşündüm kü fotoğraf vermekten iyidir, fotoğrafa bakar bakar alışırsın...ama yara öyle değildir,etimden bir parçadır, ne zaman baksan acırsın...

-insan sevdiğine yarasını verir mi?”



Bu sözler miydi beni bu kadar etkileyen yoksa, ben miydim sözlere fazladan mana yükleyen bilemiyorum… İnsan sevdiğine yarasını verir miydi, onu hiç bilmiyorum… Sadece ağlamaklı bir ruh, hüzün taşıyan bir çift göz taşıyorum küçücük bedenimde… Aklımda binlerce fotoğraf karesi taşıyorum, içlerine girdiğimde yolumu kaybettiren!!! Susa durduğum binlerce fotoğraf karesi… Yüzleşemediğim anılarım var kalbimin her köşe başında… İnsan kalbinden kaçar mı??? Evet, kaçar… Onunla yüzleşemediği anlar da, yaralarını görmek istemediği anlar da kaçar… Her yolun en keskin virajında eli bırakılan bir çocuksan eğer, KALPTEN de kaçarsın bu diyarlardan da…



Masamdaki güllere bakıp koşuyorum çıkmaz sokaklara… Kalbimdeki yaralara bakıp kaçıyorum en kuytu köşelere… En korkunç kabusun içindey mişim gibi sıçrayarak uyanıyorum uykulardan!!!



Şizofren acıların yaraları var yüreğimde, yüzleşemediğim!!! Kanadı kırık bir martı var semalarımda uçmaya çalışan yaralı yaralı!!! Her çiçeğe düştüğünde aldanan bir ağacın solgun çiçekleri var ellerimde…



Bir yol, bir yol daha… Yolculuklar, aldanışlar, vuruluşlar ve sonra sevgisiz sofralara oturuşlar var yürek mekanımda…



Her gün bıraktığım sigaraya yeniden başlayışlar, içime her çektiğim nefeste, kocaman bir boşluğa dönüşen acılarım var!!!



Yiyemediğim yemekler, bakamadığım resimler, kullanamadığım eşyalarım var yaralarımı hatırlatacaklarından korktuğumdan…



Saatler var sadece yaralarım iyileşsin diye gözümü üzerlerine diktiğim, günler var acının en iyi ilacı zamandır dedirten, aylar var yaralarıma bak iyileştik kabuk bağladık dedirtecek, zamana diktim gözümü, bir deli misali…



Ölmüş ruhumun başında nöbet tutuyor bedenim gözyaşları içinde… Hani vardır ya, ölenin öldüğüne inanamazsın ya bir süre… Sanki canlanıp geliverecekmiş gibi bir his vardır hep içte… Ruhum öldü, ben nöbet tutuyorum başında kurda kuşa yem olmasın diye… Martı sürüleri dolanıyor leş kargalarına inatla ölünün üzerinde… Yüksek bir dağın zirvesinde bedenim ağıt yakıyor ölen ruhuma… Ne çok severdi martıları ruhum bir bilseniz… Mavi göklerde kanat çırpan o çığlıksever kuşlar!!! Ölüme saygılarından birlik olmuşlar leş kargalarını kovalarcasına uçuyorlar mavi semada… Sesinizi duysa koşar gelirdi arkanızdan O’ da çok severdi martıları, diyor bedenim!!!



İnsan sevdiğine yarasını verir mi?... Ruhum olmadan cevap bulamadığım bu sorunun cevabını ise herhalde mahşer günü öğreneceğim!!!



RUHUM, SENİ ÇOK ÖZLEYECEĞİM!!!



Keskin bir virajdan dönerken hurda haline gelen aracımdan sağlam çıkan bedenime inat yaparcasına ölen ruhum, BEDENİM SANA SESLENİYOR!!!



“ Benim için üzülme!”…

[GaRaGaN]

RUHUM, SENİ ÇOK ÖZLEYECEĞİM!!!


Keskin bir virajdan dönerken hurda haline gelen aracımdan sağlam çıkan bedenime inat yaparcasına ölen ruhum, BEDENİM SANA SESLENİYOR!!!


“ Benim için üzülme!”…

Eline Emeğine Sağlık...

[MuTSuZ]

SaoL TŞKLéR

[bYMuH@mM£d76]

Güzel Paylaşım Emeğine Sağlık