İlk ve Son pişmanlık

[AyMaRaLCaN]

İlk ve Son pişmanlık


5yada 6sene önce şuanki oturduğum mahalleye yeni taşınmıştım. Yabancılık çekiyordum çünkü önceki mahalleme benzemiyordu orda doğup büyümüştüm burası ise çok farklıydı benim için.. Sessiz ve pek dışarı çıkan biri olmadığım için arkadaşta edinememiştim zaten burdakiler anlaşabileceğim türden kişiler değildi sürekli alay konusu oluyordum hiçyoktan yere .. 13 yaşlarında falandım 7.sınıfa gidiyordum o yaşıma kadar aşk denen duyguyu tatmamıştım ta ki o gün onu görene kadar .. Mahalledeki bi çocuk dikkatimi çekmişti . Neyi dikkatimi çekti bilmiyorum sadece hatırladığım uzun bi süre onun olduğu yere doğru bakmıştım . Çocukluk işte ona hayran kalmıştım . Adını dahi bilmediğim biri ilgi odağım olmuştu sürekli onu gözlerdim pencerede yada süslenip dışarı çıkar etrafa bakınırdım görsem suratına dahi bakamaz yanından rastgele biri gibi geçerdim bu böyle 4sene geçti bi şekilde 4 sene platonik sevdim. Arkadaşım bu durumuma çok üzülüyordu bense halimden gayet memnundum bi şekilde msn adresini bulmuştum mutlu olmuştum ama ben konuşamazdım çünkü çok çekingendim . Arkadaşım benden habersiz gidip konuşmuş bana konuştuğunu söylediğinde dünya başıma yıkılmıştı sanki .. Benden öyle bi bahsetmiş ki numarasını ver merak ettim şu kızı demiş bense istemediğim halde arkadaşım numaramı vermişti . Sadece 2 gün mesajlaştık . Ama bu durum hoşuma gitmemişti . Tamam seviyordum ama ona duygularımı söyleyip çıkma gibi bi derdim yoktu halimden memnundum o ise beni öğrenince çıkmak istemişti ben ise tereddütteydim çünkü çok serseri bi yapısı vardı her gün başka kızla gezmek gibi .. Banada o kızlara yaptığı muameleyi yapıyordu .Söylemeye bile utanıyorum ama birlikte olmayı teklif etmişti ve sürekli hakaret ediyordu bu kadar aşağılık bi insandı benim çocuksu hayallerim yıkılmıştı gözümde çok farklıydı artık .. Benden sonra bir çok kızla çıktı ama adım çıkmıştı bi kere mahallede yürüyemez olmuştu herkese benle birlikte olduğunu söylemişti ben ise yapmadığım bir olaydan ötürü kendimi eve hapsetmiş günlerce ağlıyordum . Dışarı dahi çıkamıyordum . Çıkacağım zaman etrafa bakınıp kimse var mı yok mu diye bakar öyle giderdim gideceğim yere . Polisten kaçarmışçasına saklanıyordum herkesten .. Markete dahi gitsem muhakkak birisi beni görür bana karşı bakışları değişirdi çok utanç verici bi duyguydu ama atlatmaya çalıştım çalışıyorumda şuan 19 yaşındayım üniversite dönemindeyim ama hala kimseyle çıkmadım nedenini bilmiyorum ama hala o günlerin izini taşıdığım için heralde şuan o zaman nazaran daha rahatım gittikçe unutuluyor bende unutuyor gibiyim o ise askerde şuan o kadar mutluyumki anlatamam hiç yaşamasam diyorum ama yaşadım bi kere allah daha kötülerini yaşatmasın ..
Çok uzattım inşallah sıkmamışımdır . Ne diyeyim allah başka acılar tattırmasın