Sessiz Haykırma

[AyMaRaLCaN]

Sessiz Haykırma



Bir yaz gecesine hiç yakışmayacak bir şekilde her taraf sessizdi.İçimdeki acı adeta denize yansıyordu.Neden bilmiyorum ama deniz beni kendine doğru çağırıyordu.Beni anlıyor muydu ? Bana çare mi bulacaktı ? Gözlerimden Nisan yağmurları gibi yaşlar akarken denize doğru yürüdüm... Yürüdüm...

Neden hala alışamıyorum ? Onu kaybedeli neredeyse 6 ay oldu.Evet, hayatımdaki en değerli varlığı kaybedeli 6 ay olmuştu.Ben henüz 3 aylıkken annem ve babam ayrılıp, ikisi de beni istemediğinde bana tek sahip çıkan o'ydu.Bu yüzden, o, benim annem ve babam gibiydi.Hayır! Asla! Daha da öteydi...

Bir korna sesi duydum düşüncelerimi ve gecenin sesini bölen.Arkama döndüğümde birinin bana doğru koşarak geldiğini gördüm.Korkarak ayağa kalktım.Kimdi bu yabancı ? Yabancı hiç de yabancılara benzemeyen bir şekilde bana sarılmıştı.Hemen onu kendimden uzaklaştırdım ve şu konuşmalar geçti aramızda: ''Sen kimsin ?'' ''Ben İbrahim.Ben, ben senin babanım kızım.'' 2 dakika boyunca sustuk.Sonunda birşey söylemeliyim diye düşündüm.''Niçin geldin ?'' dedim.Beni götürmeye geldiğini söyledi.İspanya'ya götürecekmiş.Annemle ayrıldığında kendini bir boşlukta hissetmiş.''Sorumluluk alacak gibi değildim.'' ve ''İspanya'ya gidip sıfırdan başladım.'' dedi..Bu adam ne yaptığını sanıyordu şimdi ? Kendisinin yaptığı gibi benim hayatımı da sıfırdan mı başlatacaktı ? Kendisini ne sanıyor ? Babam mı ?

Eğer öyleyse, veli toplantısında herkesin babası geldiğinde o nerdeydi ? Hiç unutmam okula gittiğim ilk günü.. Sınıf arkadaşlarımın anne-babası elinden tutup okula getirmişti de, benim elimi tutan halamdı.Bana onların yokluğunu hissetirmemeye çalışıyordu.Ben de hissetmiyormuş gibi yapardım.Gece yatarken çok ağlamıştım.Öğretmen ''Babanız ne iş yapıyor ? Sıra sıra söyleyin.'' dediğinde sıra bana gelince ''Bilmiyorum öğretmenim.'' demiştim ezik bir şekilde ve sanırım biraz da korkarak.Arkadaşlarımın hepsi bana bakıp gülmeye başlamıştı ve sulugöz ben yine ağlamıştım.

Acaba bunları söylesem pişman olur muydu ?

Babam buradaydı.Beni İspanya'ya götürecekti.Ona, hiçbir yere gitmeyeceğimi söyledim.Mahkemeye başvurup beni velayetine aldı.18 yaşına gelince geri dönerim diye tehdit etsem de 1 ay sonra Barcelona'daydım.

Babam burada İspanyol bir kadınla evliymiş.Beni liseye yazdırdı.Uluslararası bir liseydi.İngilizce, İspanyolca eğitim vardı.Ben İngilizce eğitim görenler arasındaydım.İspanyolca ve Fransızca eğitim de alıyordum.Derslerime çok çalıştım, buradan kurtulmak için.Barcelona eğlenceli ve sıcak şehirdi ama yine de buradan gitmek istiyordum.

Üniversite sınavı zamanı geldi.Sınava katıldım sene boyunca herkesten çok çalışmanın ödülünü alacağımı umuyordum.İspanya'da çok arkadaşım olmuştu.Her gece dışarı çıkıyorduk.


Nihayet sınav sonuçları açıklandı ve puanım çok yüksek çıkmıştı.Çok mutluydum.Hiç kimse yanımda yokken tercihlerimi yaptım ve postaladım.Tabii ki hepsini Türkiye'de yapmıştım.Boğaziçi Üniversitesi Hukuk Fakültesine öğrenci oldum.İspanya'da İngilizce eğitim gördüğümden buraya girmekte pek zorlanmamıştım.

Babam yerimi bilse de sürekli yanıma gelemiyordu.Onu bir türlü babam gibi sevememiştim.Hayat yorucuydu.Derslerime çalışıyor aynı zamanda arkadaşlarımla zaman geçiriyordum.4. yılın sonunda diplomamı aldım ve 7. sıradan mezun oldum.Yağmur yağarken göğün kendinden emin gürlemesi gibi kendimden emindim.İyi bir avukat olacağıma inanıyordum.


İşte hayatımı değiştiiren olaylardı bunlar.Her ne kadar gözyaşlarımı ve acılarımı ifade edemesem de... Geçmişime bakıp keşkelerle yaşamak istemediğimden, bunları yazdım ve rahatladım.Yaşadığım acılara dayanmanın bir ödülü gibi yarın mutlu günlere bir sayfa açacak oraya imzamı atacağım...


Alinti