ve sadece susmalıyım...

[aybala__@]

ve sadece susmalıyım...

Yüreğimin hecelerini susturmaya çalıştım gece boyunca, ancak hükmedebildim..
(Ya da öyle sandım..)
Kendimle başbaşa kalmaya çalıştıkça, yüzüme vurdu yüzsüzlüğünü hayat.

Bir sahnede rol yapmaktan daha zordu sahnesi...

Perdeler hesapsız açılır kapanırdı...

Dublör yoktu...

Prova yoktu...

Yaşardın olabildiğince...

Nereye olduğunu bilmediğim yollara girmekten korkarak, çaresizliğime yenisini ekledi yeni bir yol!
Hayat(mış) ..!
Acıya alışmış bir bedenin yüzüne mi vurmak gerek sancılarını tüm kök hücreleriyle..!

Bu yolun ortasında yer almalı ve işime gelmediğinde geri dönmeliyim belki de...

Yorgunlukların, düne benzemesini istemiyorum.

Soğuk odalarda yankılanan isyan sözcüklerini duymak istemiyorum.

Acı istemiyorum...

Kendim için istiyorsam, namerdim! ! !

Yine mi?

Kendimi ne kadar arasam, o kadar uzağıma düşü(rülü) yor suretim...

Sonsuz kelimeler biriktirmeye çalışıyordum ve son kelimelerini duyduğumu hissettim..

'Geceydi ay vardı, bütün hayatımız, Uzak bir yıldızdan düşmüş gibiydi, Dilimde bir gençlik şarkısıyla aradım eski hayalleri, Vakitsiz gelip geçen trenlerde sevgili arkadaş yüzleri..'

S ana birileri lazımdı.

S enden daha çok biri olmalıydı bu..

S ana güç vermeliydi, dualar etmeliydi, sabır dilemeliydi...

İnatla karaya bulayanlara, beyazdan bahsetmeliydi..!

Ağlatmamalıydı.. İncitmemeliydi...

Yazacağım son hecelerin anlamı ağır olmalı...

Kan...

Can...

Çare(sizlik) ...

Hesap...

Ömür... (ölüm)

zaman...

Zamandan bahsedebiliyorsam hala, demek ki yarın güneş doğacaktı...

Güneşe leke sürülmemeliydi...

Demek ki ellerimiz temiz olmalıydı.

Güzel bir düş olacaksa eğer uyanacağım, kinimi akıtmamalıydım hayata daha çok...

Ve.. Sadece Susmalıydım...



-
alıntı

[aybala__@]

acilar büyütülerek unutulur sevdigim
yüzünden kopunca bir buzul çiglik
ellerin buz tutmuş iki yarim şarki olur
ve ben yoksulluk kokulu bir gidiş birakirim sana

beni adresime sorsun esmer bakişlarin
dönsen de bulamazsin nasilsa gitsen de

kentlerden sakindigim bekçi duruşlarimi ara
emaresi boldur sokaklarin
sol omuz başimdaki kokundan yakalanirim
sokul ki geceme avuçlarin islanmasin

saat başlarini beş geçer yelkovanin
senle zamansizim amansizim
senle büyük susarim
kendime yenilirim her kavgada
sonra koca agiz bir çocuk olurum
bütün trabzanlardan kayarim
bütün köprülerden sarkarim
yüzüm kente sürülür
içime sesin kaçar
ben seni aglarim

alişmak ölümdür
sanki hiç ölmedik
tanrinin gögsümüze taktigi bir nişandir ölüm

teneşirlere yatiriliyor şimdi ellerim
sana uzanmaktan yargiliyim

hirçin bir iklimin sir girdabisin
seni anlamak kendine çelmeler takmaktir
ve kendini affetmesidir her seferinde
(bazen beni affedebiliyorum istanbul)

zehir yüklü bir mektup var
dalga kiranlarimda parçali bulutlu durur
sana kent şiirleri biriktirdigim bir gecede
çok eşli bir yagmur başlar
kentin en dövüşçü çocuklari aglar
bilirim dişarida yagmur varsa
sen içinde agliyorsundur
aglama ki gülmesinler bize
bak sen seviyorsun diye var sonbahar
her mevsim gelişine söz veriyor
saçlarina fisildiyor
saçlarina
bana bir pencere bile açmadigin saçlarina

sensizlige alişmak bir bozgun agirlamaktir içinde biliyorum
örtülerine unutma beni çiçekleri takiyorum
şimdi yaşama hakkim sana
gel de yagmurumdan iç
seni seviyorum


Kahraman Tazeoğlu