Iran'da neler oluyor ?

[Vuslata Hasret]

[B]taam canım benim..seni anladım..kusura bakma..yıkın amedi nejatı..başka yazmıyacağım..bana cevap doğuracak bi şey yazmazsan sevinirim..

[ŞiMaL]

ermis efendi sen halen dinle falan sorunun var
din nedir neyindire hele basa dusmemissin
ben ulkemin bir toprakdan yel kaldiran bir tozuno bile satmam heleki senin gibilere

Güneş hanım biras daha dikkatli konuşsan ii edersin yoksa bütün konunu kaldırmak zorunda kalıcam ..Bu bir uyarıdır biir daha olmasın
Hem konunu yayınlıyoruz hemde hakaretmi ediyosun...

[gunes]

[gunes]

[Linkleri Görebilmek İçin Üye Olmanız Gerekmektedir. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

[gunes]

[Linkleri Görebilmek İçin Üye Olmanız Gerekmektedir. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

[gunes]

eski halk uzlasma partiyasinin uyesi 4 ay tek kisilik odada ve 600 saat sorgulandigini anlatiyor

iskenceler , dayak , 24 saetde 15 saet sorgulamak hata gece yarilari , ve ,,,,,

خاطرات زندان /دکتر محسن امین زاده /



این نوشته بــخش*هایی از خــــاطرات مــن از دوره بازداشتـــــم در ســـــــال 1388 اســـــت کــه بــه کشیـدن نقاشـی توسط مــن در زنــــــدان ارتـــــــــباط دارد.

در میان وسایل ناچیزی که از دوران زندان در اختیار دارم یک پوشه مقوایی وضعیت خاصی دارد. چند جلد کتاب، دو دفتر یادداشت، مهر و تسبیح کربلا، پیش نویس دفاعیات دادگاه، مداد و خودکار و یک شانه از جمله وسایلی است که در ماه*های آخر زندان در اختیارم بوده است؛ اما پوشه مقوایی بیش از همه این وسایل و بخصوص در سلول*های انفرادی با من همراه بوده و نقاشی*های روی آن خاطرات این دوره را زنده می*کند. این نوشته بخش*هایی از خاطرات من از زندان است که به کشیدن نقاشی روی این پوشه ارتباط دارد.
برای یک زندانی سیاسی گذراندن هر روز و هر ساعت از هشت ماه بازداشت در اوین، چهارماه در سلول انفرادی و 600 ساعت در اتاق*های بازجویی، سرشار از خاطره است. خاطراتی تلخ، دردناک، جانکاه و گاهی هم شیرین و آرام*بخش. حتی بیان بخش*های مهمتر این خاطرات نیز قصه درازی است که امیدوارم روزی، تا حافظه*ام یاری می*کند، امکان نوشتن آن *را پیدا کنم. اما این نوشته صرفاً خاطرات مربوط به کشیدن نقاشی از این دوره و بخصوص در اتاق*های بازجویی و سلول*های انفرادی است.
در سلول انفرادی خیلی تمایل داشتم که خاطره بنویسم. مشکل مهم در ماه*های اول، محرومیت از قلم و کاغذ بود. گاهی یک خودکار و برگ*های بازجویی برای پاسخ به سؤالاتی در سلول، در اختیارم بود اما مأموران به شدت کنترل می*کردند که هیچ کاغذ و قلمی نزد من باقی نماند. در ماه چهارم چند قطعه کاغذ کوچک قابل نوشتن، بدست آوردم اما بازرسی دائم سلولم که بعضاً با دوربین مخفی هم کنترل می*شد، این کار را بسیار دشوار می*کرد. در این شرایط تنها توانستم با استفاده از نشانه*گذاری و نیز کلمات رمزی برای نوشتن خاطراتم در بیرون از زندان این برگ*ها را نزد خود نگاه دارم. بعداً مجبور شدم برخی از این یادداشت*ها را هم به دلیل کنترل*های شدید از بین ببرم. در ماه*های بعد، به تدریج کتاب و قلم و کاغذ به صورت کنترل شده در اختیارمان قرار گرفت؛ اما نگرانی از افتادن مطالب به دست مأموران باعث می*شد که همچنان، مطالب به صورت اشاره و با رمز و راز نوشته شود. امیدوار نبودم که امکان خارج کردن این یادداشت*های محدود هم از زندان وجود داشته باشد اما خوشبختانه مانعی ایجاد نشد. این خاطرات را بر اساس همان یادداشت*ها، در دوران مرخصی در فروردین ماه 89 نوشتم.

چهارشنبه 24 تیرماه 1388
به خاطر ندارم که اولین خط را چه روزی روی پوشه زیردستم در اتاق بازجویی کشیده*ام. اما حالا خطوطی پراکنده روی پوشه زیردستی*ام دیده می*شود. هم روی پوشه و هم در صفحات داخلی پوشه که شطرنجی است. چند روزی است که بازجوها پوشه*ای به من می*دهند تا زیر برگ*های بازجویی بگذارم و راحت*تر روی برگ*ها بنویسم. پیش از این، یک دسته برگ سفید بازجویی زیردستی من بود. پوشه*های بازجویان از جمله پوشه زیر دستی من، پوشه*های بی*کیفیتی غالباً به رنگ آبی است. روی پوشه*ها براق است با طرحی ابرمانند. داخل پوشه به رنگ طوسی است با خطوطی شطرنجی که همه صفحه را پر کرده است.
امروز سی*امین روزی است که در سلول انفرادی به سر می*برم. ساعت یک صبح روز 26 خرداد ماه 88 به شیوه*ای بسیار غیرعادی دستگیر شدم. به سرعت به زندان اوین منتقل شدم و تحت بازجویی قرار گرفتم. حالا سی روز از بازجویی بی*امان من می*گذرد. جز دو روز، تمام روزها و شبها و گاهی نیمه*شبها بازجویی شده*ام. 7 تا 14 و حتی گاهی 15 ساعت.
غالباً بازجویی*ها روی صندلی*های چوبی امتحانی انجام می*شود. گاهی هم روی نیمکت*های مدرسه. در هرحال رو به دیوار می*نشینم . درعین حال اجازه ندارم چشم*بندم را بردارم. تنها می*توانم در حد دیدن صفحات کاغذ آن*را بالا بکشم. بازجوها پشت سر من می*نشینند. روی همه میزهای متصل به دسته صندلی*های امتحانی و روی نیمکت*های چوبی، افراد مختلف که طبعاً باید متهمان قبلی باشند با دست*خط*های غالباً نازیبا خطوطی به یادگار نوشته*اند. نام*هایشان هیچکدام برایم آشنا نبود، دعایی و مناجاتی و شکوائیه*ای با خدا، توسلی به معصومین، تاریخ بازجویی و بازداشت، طول مدت زندان و... و البته اشعار و جملاتی غالباً تلخ و دردمندانه؛ "ای وای براسیری کز یادرفته باشد"،"هرگز به بازجو اعتماد نکن"، "هرچه می دانی بگو و خلاص شو"، "این نیز بگذرد"، "کجایی مادر؟"، "مادر تحمل کن پسرت به زودی می*آید" و جملاتی از این قبیل. نمی*دانم چرا هرگز رغبت نکردم که کار آنان را تکرار کنم. مطمئن هستم که در 20 روز اول هیچ خطی روی هیچ کاغذ و مقوا و میز و نیمکتی نکشیده*ام. فکر می*کنم این عادت همیشگی و غالباً ناخودآگاه من، به خاطر چشمان غیرقابل اعتماد بازجویان در پشت سرم، بکلی ترک شده بود و تصور اینکه ممکن است تماشای خطوط درهم و برهم من بازجویان را سرگرم کند، این عادت ناخودآگاه را در من سرکوب کرده بود.
تا آنجا که به خاطر دارم کشیدن خطوط درهم عادت همیشگی من بوده است. تقریباً هیچ پیش*نویسی نداشته*ام که در حاشیه آن خطوط درهم و برهمی دیده نشود. گاهی برگی یا گلی، گاه ماه یا ستاره*ای، اشکال هندسی، خطوط اسلیمی و غالباً خطوط و تصاویری نامفهوم و گاهی نیز خط نقاشی، نامی آشنا یا ناآشنا، کلمه*ای مربوط و نامربوط. نمی*دانم این عادت از چند سالگی با من بوده اما مطمئن هستم که عادت سال*های دبیرستان من بوده است؛ سال*هایی که به مهارت خود در نوشتن کلمات به صورت*های مختلف خط نقاشی و حجمی می*بالیدم، و در نوشتن تیترها و کشیدن طرح*هایی برای تزیین روزنامه*های دیواری دبیرستان مهارت داشتم. مهارت*هایی که بدون تعلیم گرفتن از کسی پیدا کرده بودم و فکر می*کردم روزی این مهارت را با آموختن، عمق خواهم بخشید و هنرمند خواهم شد. کاری که مثل بسیاری کارهای ناتمام دیگرهرگز عملی نشد. مثل مهارت*های عکاسی و انگیزه*های فیلم*سازی در حوزه هنر و بسیاری کارهای ناتمام دیگر در حوزه*های دیگر. در واقع، مهارت من در کشیدن خطوط و نگارش خط نقاشی، بیشتر مزاحم بود و باعث می*شد تقریباً هیچ پیش*نویسی از این خطوط مصون نماند و لذا گاهی مجبور می*شدم دست*نوشته*هایم را صرفاً بخاطر همین خطوط و نقاشی*های اضافی، پاکنویس یا تایپ کنم. گاهی خطوط کشیده شده، به اشکالی دوست*داشتنی هم تبدیل می*شدند، اما نه هرگز کسی به آن توجه کرده بود و نه من رغبتی برای حفظ این طرح*های گرافیکی پیدا کرده بودم.

شنبه 3 مرداد 1388
امروز چهلمین روزی است که در بازداشت به سر می*برم. 23 روز پیش، از بند اولی که ورودی آن 60 یا 70 قدم پایین*تر از بند فعلی بود به این بند منتقل شدم. در این بند رفتار زندانبانان بهتر است و بازجویان هم تلاش می*کنند نشان دهند که روششان با روش بسیار خشن گروه اول متفاوت است. (حالا می*دانم که هر دو بند در زندان اوین دیوار به دیوار هم تحت اختیار کامل سپاه پاسداران است و با هم بند 2- الف نامیده می*شوند. 17 روز اول در بخش سلول*های انفرادی اطلاعات سپاه در بند 2- الف بازداشت بودم. بعد از آن به بخش سلول*های انفرادی حفاظت اطلاعات سپاه منتقل شدم. از روزهای اول بازداشت فهمیدم که در اختیار مأموران سپاه پاسداران هستم اما بقیه اطلاعاتم بعداً تکمیل شد. با توجه به قرینه*هایی در رفتار و اظهارات بازجویان و زندانبانان دریافتم که دو بخش این بند هیچ هماهنگی با هم ندارند و متعلق به دو بخش متفاوت سپاه پاسداران هستند. اما مدتی طول کشید تا هویت این دو بخش را کامل بشناسم. چند ماه بعد خانواده*ام در ملاقات با من گفتند که از خانواده*های زندانیان شنیده*اند که نام بندی که در آن به سرمی*برم 2- الف است.)
حالا خطوط روی پوشه زیردستی بیشتر شده است. نمی*دانم بازجویان متوجه شده*اند یا نه ولی هیچ واکنشی از آنان ندیده*ام. درعین حال سعی می*کنم این مسئله بی*اهمیت منجر به گفتگویی با بازجویان نشود.

چهارشنبه 7 مرداد 1388
امروز سیاه*ترین روز دوره بازداشت من بود. رفتار بازجویان کاملاً تغییر کرده است. آنان از ابراز جملات نسبتاً محترمانه*تر چند هفته اخیر دست برداشته*اند و برعکس به زشت*ترین روش*ها بر مبنای ادعاهایی سرتا پا دروغ و بسیار توهین*آمیز دست یازیده*اند. روش*هایی که شنیده بودم اما هرگز آن را همچون امروز باور نکرده بودم. بازجوی جدیدی که بعداً فهمیدم سرتیم بازجویان است برای اولین بارخودش دست به کار شد و بدترین لحظات بازجویی را برای من خلق کرد. او اندامی درشت و شکمی بسیار بزرگ داشت و با لحن بسیار بدی سخن می*گفت. هرچند ادای الفاظ رکیک با برخوردهای فیزیکی هم همراه بود اما حتماً تحمل کتک*ها از تحمل اظهارات و رفتار زشت او آسان*تر بود.
بی*تردید سلول انفرادی نوعی شکنجه است و سلول انفرادی بدون توالت برای من که سنگ کلیه دارم شکنجه*ای مضاعف بود اما تلخ*ترین و بدترین لحظات دوران زندان من مربوط به سلول انفرادی نیست. مربوط به ساعات بازجویی است. بازجویی*های توهین*آمیز، تکراری، بی*محتوا و آزاردهنده. بازجویی*هایی که حکایت از فقدان اطلاعات بازجویان نسبت به من و فقدان تجربه و تخصص آنان نسبت به کارشان داشت. بازجویی*هایی در فضایی آکنده از توهم، نفرت، بداندیشی، دروغ و نیرنگ و باورهایی شبه*کمونیستی که هدف هر وسیله*ای را توجیه می*کند. بازجویی*هایی همراه با زشت*ترین و رکیک*ترین کلمات و تهمت*ها و توهین*ها. توهین نسبت به افرادی که مورد احترام من بودند و یا دوستشان داشتم. و البته تحمل توهین به آدم*های محترم دیگر برای من غیرقابل تحمل*تر از توهین به خودم بود. نمی*دانم شاید دلبستگی به اعتلای این نظام و انقلاب اسلامی هم تجربه این لحظات را برایم زجرآورتر می*کرد. من هیچ پاسخی برای علت چنین رفتاری با خودم نداشتم. مطمئن هستم که در این لحظات رنج*آور روی پوشه زیردستی خط کشیده*ام ولی نمی*دانم چه کشیده*ام.

پنج*شنبه 8 مرداد 1388
امروز هم برخوردهای زشت سربازجوی درشت*اندام ادامه یافت. دیروز و امروز بیشتر از روزهای قبل روی پوشه زیردستی خط کشیده*ام. نمی*دانم. ظاهراً در تلخ*ترین و آزاردهنده*ترین لحظات اتاق بازجویی کشیدن بی*اراده خودکار سیاه روی این تکه مقوا، این لحظات طاقت*فرسا را برایم تحمل*پذیرتر می*کرد. بالاخره سربازجو تحمل خود را از دست داد و فریاد زد که خط خطی نکن. تو دائم داری پوشه*ها را خط خطی می*کنی و بیت*المال را حرام می*کنی. گفتم: "این کار ارادی نیست. یک عادت دیرینه است و به من تمرکز می*دهد. بگذارید که این پوشه زیردست من باقی بماند و آن را عوض نکنید. نهایتاً پول یک پوشه و یک خودکار مشکی را پرداخت خواهم کرد." دوباره فریاد زد که لازم نکرده. به هرحال از خط کشیدن روی پوشه دست کشیدم.
طی یادداشتی روی برگی که به درخواست من زندانبان*ها در اختیارم قرار دادند، از رفتار ناشایست و پرونده*سازی جعلی بازجویان به بازپرس شکایت کردم و در دیدار هیئتی که برای اولین بار در این روز از سوی قوه قضائیه برای بازدید از زندان آمده بودند شکایتم را تکرار کردم. ساعات بعد از بازجویی در سلول انفرادی نیز بسیار تلخ*تر از روزهای قبل گذشت. من مات و مبهوت بودم و ساعت*ها به نقطه*ای خیره مانده در خودم فرو رفته بودم. من امروز با پدیده*هایی در زندان مواجه شدم که تحمل آن برای کسی که همیشه به اعتلای نظام جمهوری اسلامی ایران اندیشیده و برای آن تلاش کرده، بسیار دشوار است.

شنبه 10 مرداد 1388
امروز ما را برای شرکت در دادگاه رسیدگی به جرایم متهمین حوادث بعد از انتخابات به کاخ دادگستری بردند. صبح یک دست لباس نو زندانیان را دادند که بپوشم و بعد در یک مینی*بوس به همراه آقای صفایی*فراهانی و عده*ای جوان دستگیر شده در خیابان، ما را به دادگاه بردند. خوشحال شدم که بعد از مدتها آقای صفایی عزیز را می*دیدم. خیلی ناراحت و عصبی بود. در هنگام برگشت از دادگاه عصبی*تر هم شده بود. او شخصیتی احترام برانگیز است. تأثیری که ظاهراً روی نگهبانان خودش هم گذاشته است.
در سالن دادگاه، پیش از آنکه دوربین*های تلویزیون را روشن کنند، در فضایی وهم*انگیز و آکنده از رعب و وحشت، ما را مثل وسایل نمایشی چیدند. عده*ای اوباش را با دستبند آورده بودند. عده*ای جوان را از تظاهرات خیابانی جمع کرده بودند و اکثر مسئولین سابق که سپاه آنها را دستگیر کرده بود، نیز حضور داشتند. سعی داشتند این سه دسته را به صورت درهم بنشانند تا هم به تصور خودشان ما را تحقیر کرده باشند و هم نگذارند کسی عکس یادگاری بگیرد. من را میان اوباش نشاندند. به مسئول خشنی که کارش چیدن متهمین بود گفتم: "تو را به جدت دیگه ما را وسط اوباش ننشان. با همان جوان*ها مخلوط کن." رفت و مشورت کرد و پذیرفت که اوباش را در کنار هم پشت سر ما و جوان*ها بنشانند. خیلی*ها بودند. تنها از دستگیر شده*هایی که از دستگیری آنها خبر داشتم مصطفی تاج*زاده در جمع ما نبود که خیلی همه ما را نگران کرد. همه خیلی لاغر و شکسته شده بودند. اجازه سلام و احوالپرسی با سایر زندانیان را به ما ندادند. محتوای دادگاه خیلی بد بود و بدتر از همه کیفرخواستی بود که در تلاش برای اثبات ادعاهای عجیب و غریب و بی*اساس علیه متهمین، بار تبلیغاتی زیادی به نفع همه دشمنان نظام داشت.
بعد از دادگاه من را مستقیم به اتاق بازجویی بردند که درباره برداشتم از دادگاه صحبت کنم و بنویسم. می*خواستم بگویم که دادگاه در حد فاجعه*آمیزی حتی برای برگزارکنندگان آن بد بود؛ اما گفتن این حرف دشوار بود. گفتم آیا فکر نمی*کنید کیفرخواست نماینده دادستان خیلی به نفع آمریکایی*ها بود. من هم مانند امام خمینی (ره) معتقدم که آمریکا همچنان هیچ غلطی در ایران نمی*تواند بکند ولی نماینده دادستان در کیفرخواست خود خلاف این را بیان *کرد و برای متهم کردن ما اختلافات و حتی اختلاف سلیقه*های درون نظام را هم به آمریکا نسبت داد...(خاطرات دادگاه و بازجویی بعد از آن حدیث مفصلی است جدای از خاطرات نقاشی که بماند برای بعد)... بهرحال بازجو جوابی برای توضیحات مفصل و پرسش*های من نداشت و مطالبی گفت که به شکلی تأیید ضمنی برخی حرفهای من هم بود. درحین اظهارات او من روی پوشه نقاشی می*کردم و چقدر دلم می*خواست که بعد از آن دادگاه عجیب و غریب، بجای هرکاری در اتاق بازجویی نقاشی کنم.

یکشنبه 11 مرداد 1388
ظاهراً به دنبال شکایت من روال بازجویی*ها به حالت آرامتری برگشته است. از سربازجوی درشت*اندام خبری نیست و بازجوی قبلی به سرکار خود بازگشته است. او که برخلاف رئیسش بر اساس مشاهدات من از زیر چشم*بند، جثه کوچکی دارد، مدعی است که زیاد می*داند و در دانشگاه تهران در رشته حقوق تحصیل می*کند و فرد باسواد و باتجربه*ای است. هرچند مطالب مطرح شده از سوی او در طی بازجویی*ها، این ادعاها را نفی می*کند، اما بهرحال او برخی از اساتید حقوق دانشگاه تهران را می*شناسد.
به او گفتم که من به صورت غیرارادی روی پوشه خط می*کشم. به بازجوی دیروزی گفتم این پوشه را عوض نکنید تا پوشه کمتری خراب شود و من نهایتاً پول یک پوشه و خودکار را می*پردازم. برخلاف انتظار، بازجو فوراً گفت که مانعی ندارد این پوشه را می*گذاریم روی میز بازجویی بماند. من در کتاب روانشناسی خوانده*ام که اینگونه رفتار غالباً غیرارادی است و به تمرکز و بهتر فکر کردن افراد کمک می*کند.
درخواست ماندن پوشه روی میز بازجویی، بعد از درخواست عینک مطالعه که ده روز پس از دستگیری بالاخره در اختیارم گذاشتند، جدی*ترین درخواست من از زمان دستگیری*ام بود. من بنا داشتم که از بازجویان چیزی نخواهم و حتی دو بار تماس تلفنی با خانواده*ام طی این مدت هم با پیشنهاد آنها انجام شده است.

یکشنبه 11 مرداد 1388
امروز در حین بازجویی با خیال راحت*تر روی پوشه خطوطی کشیدم و با چشم خریدار به پوشه نگاه کردم. روی پوشه سایه*ای سیاه از چهره یک مرد نقش بسته بود و در سمت چپ داخل پوشه خطوطی غیرمرتبط بخشی از خانه*های شطرنجی را پر کرده بود. همه تصاویر خیلی سیاه است اما نه به سیاهی ساعات بازجویی. راستش را بخواهید از اینکه موافقت کرده*اند که پوشه زیر دستم بماند خوشحالم. حالا در اتاق بازجویی یک چیز آشنا وجود دارد که من هر روز از دیدنش خشنود می*شوم.

سه*شنبه 13 مرداد 1388
امروز پنجاهمین روز دستگیری و بازجویی بی*امان من است. روی پوشه زیردستی اتاق بازجویی، یک برگ و چند چهره درهم مرد و زن شکل گرفته است و تعدادی از خانه*های شطرنجی قسمت سمت چپ داخل پوشه نیز از خطوط و نقاشی*های من پر شده است. با خودم قرار گذاشته*ام که در کشیدن خطوط روی پوشه صرفه*جویی کنم و بخصوص از کشیدن خطوط درهم و برهم خودداری نمایم. به خودم سهمیه داده*ام که هر روز چند خانه از صفحه شطرنجی را بیشتر پر نکنم.

سه*شنبه 20 مرداد ماه 1388
خانه*های شطرنجی یکی پس از دیگری نقاشی شده است. به نظر جالب می*رسد. خطوط کشیده شده بیش از حد مرتب است. طبعاً شطرنجی بودن پوشه کمک بزرگی است اما در حالت عادی خطوطی که غالبا روی کاغذهای زیردستم می*کشم هیچ نظم و انضباطی ندارد و خط*دار بودن برگه*ها هم مانع بی*نظمی و درهم و برهم بودن خطوط نمی*شود. ظاهراً این نظم از مزایای نقاشی کردن در زندان و اتاق بازجویی است.
البته منحصر بودن این پوشه برای نقاشی هم عامل مهمی در منظم*تر شدن خط*کشی*های غالباً بی*دقت و ناخودآگاه من است.

پنج*شنبه 22 مرداد ماه 1388
مدتی است که می*دانم علاوه بر من دوستان خوبم میردامادی، صفایی*فراهانی و رمضان*زاده در سلول*های انفرادی دیگر همین بند زندانی هستند. گاهی صدای آنها را می*شنوم. گاهی از زیر چشم*بند آنها را درحال عبور از راهرو، هنگام رفتن به دستشویی یا هواخوری دیده*ام. فکر می*کنم اخیراً از آنها کمتر از من بازجویی می*شود. چون غالباً هنگام عبور از جلوی سلول*های دیگر می*بینم که در سلول*ها قفل است. وقتی زندانی را برای بازجویی می*برند در سلول او باز می*ماند. امروز هنگام رفتن به هواخوری از زیر چشم*بند، رمضان*زاده را دیدم که از کنارم رد شد. گفتم: "سلام عبدالله. حالت چطور است؟" پاسخم را داد. نگهبان سهواً یا عمداً تعللی کرد و ما دو جمله رد و بدل کردیم. او گفت: "چرا اینقدر تو را بازجویی می*کنند؟ حالت خوب است؟" گفتم: "نمی*دانم. حالم هم تعریفی ندارد. از بازجویی*ها خیلی عصبی می*شوم." گفت: "دعای سمات زیاد بخوان. آرامت می*کند."

جمعه 23 مرداد 1388
امروز شصتمین روز بازداشت و بازجویی بی*امان من است. چند روزی است که بازجویان ایمیل (پست الکترونیک) من را باز کرده*اند و از این موفقیتشان خیلی خوشحالند. آنها تمام بایگانی چهارساله من را در اختیار دارند. فکر می*کنم بیش از 4 هزار پیام الکترونیک در اختیارشان قرار دارد که 1000 تا 1500 پیام در دو هفته آخر انتخابات برایم ارسال شده و من فرصت نکرده*ام آنها را ببینم. آنها از روزهای اول دستگیری خواهان رمز ورود به ایمیل*های من بودند و من حاضر به همکاری نشده بودم. به آنها گفته بودم که شما بی*جهت برای ارسال*کنندگان ایمیل*ها نیز پرونده*سازی خواهید کرد و لذا من در این زمینه با شما همکاری نمی*کنم. با توجه به ذهن متوهم بازجویان و مدیرانشان، گاهی ترجیح می*دادم که ایمیل را خودشان باز کنند و محتوای آن را بررسی کنند و خیالشان راحت شود. ولی من رمز ایمیل*ها را هیچگاه به بازجویان ندادم.
دیروز در حین بازجویی روی پوشه یک رشته منحنی*های موازی رسم کرده*ام. امروز به نتیجه کار دیروز توجه بیشتری کردم. در حد نقاشی وسط بازجویی واقعاً خوب درآمده است. تازه این خودکار هم خوب همکاری نمی*کند و ناگهان وسط کشیدن یک خط، جوهرش قطع می*شود یا جوهر اضافه از آن خارج می*شود. اما در مجموع خوب شده است. هیچوقت در حالت عادی منحنی*های موازی به این خوبی نکشیده*ام. نمی*دانم چگونه در اتاق بازجویی کشیده*ام.

یکشنبه 25 مرداد ماه 1388
امروز یکی از زندانبان*ها از من پرسید که فکر می*کنی وضعیت تو چه می*شود؟ آیا تو را قبل از ماه مبارک رمضان آزاد خواهند کرد؟ گفتم: از رفتار بازجویان برمی*آید که قرار است هفته آینده آزاد شویم ولی هیچ چیز دست بازجوها نیست و معلوم نیست که تصور آنان درست باشد. و ادامه دادم که: البته آقا سید ("سید" اسم مستعاری بود که همه نگهبانان زندان، که اکثراً هم سید نبودند، برای خطاب کردن یکدیگر بکار می*بردند.) اگر راستش را بخواهید بدم هم نمی*آید که ماه رمضان در زندان بمانم. ما که ماه*های رجب و شعبان را در سلول انفرادی گذرانده*ایم و بیشترین فرصت عبادت و ارتباط با خدا را در این ماه*ها پیدا کرده*ایم، حیف است که ماه رمضان در سلول انفرادی را از دست بدهیم. بخصوص اگر بازجوها کوتاه بیایند و اذیت نکنند، ماه مبارک خوبی خواهیم داشت.

دوشنبه 26 مرداد ماه 1388
امروز وسط بازجویی ناگهان متوجه شدم که در یکی از خانه*های شطرنجی روی پوشه زیردستی، یک کلبه کشیده*ام. طرحی ساده از کلبه*ای سیاه در میان سیاهی*ها و ظاهراً بالای یک بلندی. این مسئله چند لحظه کاملاً حواس من را پرت کرد. حالا بعد از کشیدن پشیمان شده بودم و حتی یک لحظه تصمیم گرفتم که آن*را سیاه کنم ولی رهایش کردم. این تصویر مفهومی ملموس*تر از همه طرح*های دیگر دارد و به همین دلیل مثل یک چیز غریبه و ناچسب شده در میان طرح*های دیگر. احتمالاً اگر روانشناسی این را ببیند خواهد گفت که دلت برای خانه*ات تنگ شده است. البته اگر چنین نظری بدهد معقول هم به نظر می*رسد. من حتماً دلم برای خانه و اهل خانه تنگ شده است و کشیدن ناخودآگاه تصویری در میانه بازجویی می*تواند در این حد خبر از سر درون بدهد.

سه*شنبه 27 مرداد ماه 1388
امروز بازجو در پایان بازجویی گفت: "خبر بدی برایت دارم. مسئله آزادی شما قبل از ماه رمضان منتفی شده است. فعلاً قرار است در زندان بمانید تا به دادگاه بروید، محاکمه شوید، و بعد در زندان بمانید تا نتیجه محاکمه مشخص شود. بعد از آن هم در زندان بمانید و محکومیت خودتان را بگذرانید. ممکن است در آن مرحله به شما مرخصی بدهند. البته ممکن است تحولاتی باعث تغییر این سیاست شود اما فعلاً قرار همین است." هرچند توضیحاتش چندان دور از روند جاری کار ما نبود اما چون غالباً بازجوها به من دروغ می*گفتند، فقط آن بخش از حرفش را باور کردم که مربوط به ادامه بازداشت ما در شرایط فعلی بود. بعداً معلوم شد که او این بار واقعاً راستش را گفته بود. به او گفتم که اگر زود محاکمه کنند مشکلی نیست چون ما که مرتکب هیچ جرمی نشده*ایم, طبعاً تبرئه و آزاد خواهیم شد. فکر می*کنم چون می*دانست قرار است بر سر ما چه بیاید، به گفته من خندید ولی من چهره او را نمی*توانستم ببینم.
امروز روی پوشه تعدادی برگ به صورت متقاطع کشیده*ام. چیزی شبیه کلاژ شده است. نمی*دانم وسط کشمکش با بازجو این برگ*ها چگونه رسم شده است اما آخرِ بازجویی که دقت کردم به نظرم رسید که زیبا شده است. فکر می*کنم از پیچیدگی نقاشی و استحکام خطوط خوشم آمده است.

چهارشنبه 28 مرداد 1388
خانه*های شطرنجی صفحه داخلی سمت چپ پوشه زیردستی تقریباً پر شده است. برخی خانه*های پراکنده هم در صفحه سمت راست پوشه پر شده است.
گرفتاری جدید من و بازجویان، در مورد مطالب انگلیسی موجود در ایمیل من است. ترجمه*های غلط بازجویان از جملات نسبتاً ساده انگلیسی، گاهی خیلی مضحک می*شود. ظاهراً گروهی متن*ها را ترجمه می*کنند و گروهی دیگر بر اساس مطالب ترجمه شده سؤال*هایی تنظیم کرده، در اختیار بازجویان قرار می*دهند. این روزها چند بار اشتباه بازجویان در ترجمه مطالب را اصلاح کرده*ام. جالب اینجاست که حتی اشتباهات آنان در ترجمه مطالب هم همسو با توهماتشان است. گاه از یک متن ساده انگلیسی هم مطلبی را استنباط می*کنند که ترجیح می*دهند بر اساس همان توهمات، معنی جمله انگلیسی مورد نظر آنها باشد. متأسفانه وقتی هم می*فهمند که اشتباهات فاحشی در ترجمه داشته*اند، بجای تجدید نظر در طرز فکرشان، بیشتر عصبانی می*شوند. بعد از چند روز به بازجویان پیشنهاد کردم که متون انگلیسی را بدهند تا خودم برایشان ترجمه کنم.

پنج*شنبه 29 مرداد 1388
بازجویان پیشنهاد من برای ترجمه متون توسط خودم را پذیرفته*اند. در پایان ساعات بازجویی چند مطلب انگلیسی را که از ایمیل من پرینت گرفته بودند، لای پوشه نقاشی شده دادند تا در سلول ترجمه کنم. فردا جمعه است و مطالب را باید تا شنبه تحویل بدهم. حالا برای اولین بار من یک پوشه برای نقاشی کردن و یک خودکار مشکی برای مدت دو شب و یک روز در داخل سلول انفرادی در اختیار دارم. می*توانم با فراغت بیشتری نقاشی*های دقیق*تری بکشم. کشیدن خطوط منحنی موازی و متداخل را خیلی دوست دارم. بعضی از طرح*ها را که در اتاق بازجویی کشیده*ام، با کشیدن خطوط موازی با آنها گسترش می*دهم.

جمعه 30 مرداد 1388
امروز یکی از زندانبان*ها وقتی برای بردن من به هواخوری آمد از من خواست که نقاشی*های روی پوشه را نشانش بدهم. تعجب کردم. او گفت که دوستانش دیده*اند که من در هنگام بازجویی نقاشی می*کشم. این اولین بار بود که کسی نسبت به نقاشی*های درهم و برهم من واکنش مثبت نشان می*داد. او گفت که نقاشی*های من قشنگ است و حتماً من نقاش بوده*ام.

شنبه 31 مرداد 1388
امروز به من اطلاع دادند که قرار است جای ما را عوض کنند و ما را به بند قبلی ببرند. منظورشان بند اطلاعات سپاه بود. نهایتاً معلوم شد قرار است دوستانم میردامادی، صفایی*فراهانی و رمضان*زاده را به بند اطلاعات سپاه ببرند اما من به تنهایی در بند حفاظت اطلاعات سپاه باقی می*مانم. استدلالشان این بود که بخش عمده بازجویی آنها تمام شده ولی بازجویی من تمام نشده است. البته من هم ترجیح می*دادم که اگر قرار است سلول انفرادی و بازجویی من ادامه پیدا کند، در همین بند بمانم. علتش آن بود که سایر مقررات بند حفاظت اطلاعات سپاه و رفتار زندانبانان قدری قابل تحمل*تر از مقررات بند اطلاعات سپاه بود. احتمالاً به این خاطر که متهمان بازداشتی این بند به طور معمول از خود بچه*های سپاه بودند.

یکشنبه 1 شهریور1388
برخی مقالات انگلیسی که از پست الکترونیک من کپی گرفته*اند خواندنی است. من هرگز فرصت خواندن این مقالات را در بیرون پیدا نکرده بودم. چون تصمیم گرفته*اند ما را ماه رمضان در زندان نگه دارند، به خانواده*ها اجازه داده شده به مناسبت این ماه برای زندانی*ها خوراکی بیاورند. به بازجویان پیشنهاد کردم که از خانواده*ام بخواهند همراه با خوراکی*ها، یک فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد برایم بیاورند تا ترجمه*ها را دقیق*تر انجام دهم. بازجویان گفتند که چنین چیزی ممکن نیست. دادن کتاب به تو ممنوع است. هرچند داشتن یک فرهنگ لغت پیشرفته اکسفورد فرصت خوبی برای ارتقاء زبان انگلیسی بود ولی به *هرحال خواندن مقالات انگلیسی در سلول انفرادی خودش فرصتی غنیمت است. بعلاوه مطالب را داخل پوشه نقاشی شده به من می*دهند. فرصت نقاشی کردن در سلول هم بیشتر پیدا می*شود.



سه*شنبه 3 شهریور 1388
امروز از اول صبح بد شروع شد. اول صبح باز یک دست لباس نو زندان به ما دادند که برای رفتن به دادگاه دوم (به تعبیر آنها چهارمین دادگاه رسیدگی به اتهامات متهمین حوادث بعد از انتخابات) بپوشیم. لباس*ها از پارچه باکیفیت*تر و ضخیم*تری بود. فکر می*کنم مخصوص همین دادگاه*ها تهیه شده بود. قبل از اینکه سوار اتومبیلم کنند، مرتضوی دادستان تهران به سراغم آمد. سلام کرد و خود را معرفی نمود. من چشم*بند را برداشتم و جوابش را دادم. تعارفی کرد و گفت که اگر می*خواهی راه نجاتی باشد و تخفیفی قائل بشویم باید امروز مصاحبه کنی. بعد از دادگاه به سراغ تو خواهند آمد. اگر مصاحبه کنی امیدی هست وگرنه حالا حالاها در اینجا خواهی ماند. هرچه فکر کردم چه جوابی بدهم در آن لحظه چیزی به نظرم نرسید. سکوت کردم ولی بهرحال بنا نداشتم مصاحبه کنم و این تصمیم قطعی من بود که بارها برسر آن با بازجوهایم کلنجار رفته بودم. معمولا زندانی سلول انفرادی از دیدن و صحبت کردن با دیگران استقبال می*کند. اما فکر می*کنم این موضوع در مورد مرتضوی، مصداق ندارد.
در دادگاه، تاج*زاده، عرب*سرخی، هدایت آقایی، لیلاز، زیدآبادی، محمدرضا جلایی*پور، شهاب طباطبایی، سعید شریعتی، فریدی و خیلی*های دیگر هم به متهمین اضافه شده بودند. دیدن برخی که از دستگیری آنها اطلاع داشتم خوشحال*کننده بود و دیدن برخی هم غیرمنتظره بود. بطور خاص از دیدن سعید حجاریان که بعداً به سالن دادگاه آورده شد، بسیار اندوهگین شدم. سعید شخصیت کم*نظیری است که در زندگی عادی نیز دشواری*های بسیاری با معلولیت*های ناشی از جنایت تروریست*ها دارد.
وقتی من را در محل تعیین شده نشاندند، احمد زیدآبادی صندلی جلو و عیسی فریدی با فاصله سمت راست نشسته بودند. پیش از آنکه ماموری کنارمان بنشیند احوالپرسی کردیم. زیدآبادی پرسید که آیا کتک هم خورده*ام. درباره کتک*های حین بازجویی توضیح کوتاهی دادم. ایشان گفت که علاوه براین نوع کتک*ها دوبار هم شلاق خورده است. از دستگیری فریدی صاحب یکی از ساختمان*های ستاد مهندس موسوی خیلی تعجب کرده بودم. پرسیدم شما را چرا دستگیر کرده*اند؟ خندید و گفت که خودش هم نمی*داند. زیدآبادی که برای اولین بار به دادگاه آمده بود پرسید که قرار است چه اتفاقی بیفتد. گفتم: مثل دادگاه قبل بیشتر جنبه نمایشی دارد. همه چیز از پیش هماهنگ شده و برخی افراد صحبت خواهند کرد. پرسید فکر می*کنی چه کسانی صحبت می*کنند؟ گفتم نمی*دانم ولی حتماً کسانی صحبت خواهند کرد که در صحبتشان خودشان را محکوم کرده، تقاضای عفو بکنند.
در این دادگاه برای اولین بار ادعای ملاقات آقای خاتمی با سوروس را شنیدم که خیلی عجیب بود. ادعاهایی در مورد اختلاس مهدی هاشمی هم بسیار عجیب بود. اما از آنها هم عجیب*تر اظهارات نماینده دادستان در مورد خودم بود. ادعاهایی در دادگاه مطرح شد که نه تنها صحت نداشت بلکه برای اولین بار آنها را می*شنیدم. به جز جملات تحریف شده*ای از من در رابطه با جزوه تأملات راهبردی حزب مشارکت، هرچه در دادگاه در رابطه با من گفته شد کاملاً بی*اساس بود. به معاون دادستان گفتم که اسم من در دادگاه برده شده و من هم مثل کسانی که در دادگاه اول ظاهراً به این دلیل صحبت کردند، می*خواهم صحبت کنم. معاون دادستان گفت آخر وقت دادگاه، قاضی به شما که اسمتان برده شده وقت خواهد داد. تا ساعت چهار دادگاه ادامه یافت و ناگهان تمام شد و کسی هم به من وقت نداد. متحیر از دادگاه خارج شدم. در حال عبور فرصت کوتاهی پیدا شد که حال مصطفی که گردنش را بسته بود بپرسم. هرچند ظاهراً جز این را نشان می*داد ولی گفت خوبم و در ادامه از حال من جویا شد و گفت که شنیده است من را به بیمارستان برده*اند. در راهرو دادگاه به سراغم آمدند و گفتند که قرار است مصاحبه کنی. گفتم چنین قراری با کسی نگذاشته*ام. گفتند لیست را آقای مرتضوی داده*اند و اسم شما هم هست. گفتم من مصاحبه نمی*کنم. وقتی مطمئن شدند حاضر به مصاحبه نیستم فوراً از دادگاه خارجم کردند که با بقیه زندانی*ها صحبتی نکنم. در بیرون دادگاه خانواده زندانیان جمع شده بودند و با دیدن ما ابراز محبت و ابراز احساسات می*کردند. به رغم کنترل*های شدید فهمیدم که آقایان تاج*زاده، میردامادی و نبوی هم حاضر به مصاحبه نشده*اند.
بعد از دادگاه حس غریبی به من می*گفت که هرگز به ما اجازه دفاع در چنین دادگاهی علنی و در مقابل دوربین*های تلویزیون و خبرنگاران (هرچند کاملاً تحت کنترل) داده نخواهد شد. چون روشن بود شرط حرف زدن در این دادگاه*ها این است که متهمین حرف*های مورد نظر بازجویان را بیان کنند و اظهارات آنان قبل از دادگاه به تأیید بازجویان برسد.


سه*شنبه 4 شهریور ماه 88
امروز بازجو درباره مطالب دادگاه از من پرسید. به او گفتم: "چرا مطالبی که حتی درباره*اش بازجویی هم نشده*ام در کیفرخواست دادستان مطرح شده است؟ این مطالب همه*اش دروغ است. اینها از کجا آمده است؟" گفت نمی*داند شاید در اعترافات متهمین دیگر مطرح شده باشد. به او گفتم مگر نمی*گویید کیان تاجبخش جاسوس است گفت چرا. گفتم شما که مطالب همه سخنران*های دیروز را قبل از دادگاه کنترل کرده بودید، چرا به او اجازه دادید که بیاید و بگوید تفکر امام خمینی هیچ نسبتی با دموکراسی ندارد. این یک دروغ و ظلم به امام و نظام جمهوری اسلامی ایران است. امام یک دموکراسی سازگار با دین اسلام برای کشور می*خواست و تفکر امام بهره*برداری درست از تجربه بشری در زمینه دموکراسی و سازگار کردن آن با احکام اسلام در این چارچوب بود. چرا باید خلاف این مسئله تبلیغ بشود؟ بازجو جواب درستی برای سؤال*های من نداشت و من بجای همه چیز روی این پوشه بیچاره خط می*کشیدم. بعدها شنیدم که برخی مأموران درگیر پرونده ما، از این اظهارات تاجبخش خشنود بوده*اند. علتش برایم قابل فهم نیست و واقعاً باعث تأسف است.

* نوروز / میثم مشایخ *

[gunes]

sadece ve sadece bir sitede insanlarin basina neler getirdikleri icin anlatdigi icin simdi bilinmeye yerde sorguya alinmis

onun sadece 18 yasi vardir

evet burasi islamin en saygin oldugu yer burasi arziladiginiz yer cunku burasi IRAN

onun adi mecid muhebi halen bir ogrenci

خبرگزاری حقوق بشر ایران - رهانا

[Linkleri Görebilmek İçin Üye Olmanız Gerekmektedir. Üye Olmak İçin Tıklayın...]


دانش آموز و وبلاگ نویس منتقد، و همزمان با روز دانش آموز، صدها نفر از وبلاگ*نویسان و فعالان مدنی و حقوق بشری، با انتشار بیانیه*ایی ضمن اعتراض به تداوم بازداشت نوید و بلاتکلیفی او، خواستار آزادی این جوان ۱۸ ساله و بازگشت وی به کلاس درس شده اند.

نوید محبی که طی دو سال اخیر چندین بار موقتا بازداشت شده بود، برای اما سومین بار از ۲۷ شهریور امسال، با یورش و اِعمال خشونت ماموران، در منزل خانوادگی*اش در شهر آمل استان مازندران دستگیر و بدون اعلام اتهامی مشخص، کماکان در بازداشت به سر می*برد .

به گزارش جرس،علت اصلی بازداشت وی مطالب وبلاگش و فعالیت او در زمینه حقوق بشر ذکر شده است؛ در مراجعات مکرر خانواده نوید محبی به دادسرا و اداره اطلاعات به آن*ها گفته شده که پسرشان حاضر به قبول اشتباهاتش و ابراز ندامت و پشیمانی در مورد مطالب و فعالیت*هایش نیست. بنابراین پرونده وی به دادگاه انقلاب فرستاده شده و به زودی محاکمه خواهد شد.

این گزارش افزود “نوید محبی جوان ۱۸ ساله*ایی است که نزدیک به ۵۰ روز از بازداشتش می*گذرد و همچنان در وضعیتی بلاتکلیف قرار دارد. قرار بود مهر ماه امسال در کنار هم**دانشجویی*هایش روی صندلی کلاس*های درس دانشگاه آزاد تهران بنشیند، اما حالا در اتاقی حدوداً ۳۰ متری همراه ۲۹ نفر دیگر که عموماً متهم به قتل و قاچاق و آدم*ربایی و دزدی هستند در زندان ساری به سر می*برد.

گزارش مذکور همچنین به بیانیه*ایی اشاره می کند که با امضای ۲۵۰ نفر از وبلاگ نویسان و کنشگران حقوق زنان و فعالان مدنی در آستانه روز دانش آموز برای نوید محبی صادر شده است:

اعتراض وبلاگ*نویسان و فعالان مدنی و زنان به ادامه* بازداشت و بلاتکلیفی نوید محبی
بیشتر از یک ماه از بازداشت نوید محبی، وبلاگ*نویس و عضو کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض*آمیز می*گذرد و علی*رغم مراجعات و پی*گیری*های مکرر خانواده به نهادهای قضایی و امنیتی هنوز هیچ اطلاعی از اتهام انتسابی و وضعیت نگهداری این جوان ۱۸ ساله در دست نیست. نوید محبی در آزمون سراسری امسال در رشته علوم سیاسی دانشگاه آزاد تهران مرکز قبول شده بود که به دلیل بازداشت تاکنون موفق به حضور در کلاس*های خود نشده است.
نوید محبی در تاریخ ۲۷ شهریور ماه سال جاری توسط مأموران امنیتی در منزل خانوادگی خود در شهر آمل در استان مازندران بازداشت شد. گفته می*شود بازداشت وی که توسط هشت مأمور مسلح وابسته به اداره اطلاعات این شهر صورت گرفته، با اعمال خشونت فیزیکی نسبت به نوید و تهدید خانواده محبی همراه بوده است.
تدوام بازداشت و بلاتکلیفی نوید محبی در حالی صورت می*گیرد که خانواده محبی نیز برای عدم اطلاع*رسانی و انجام مصاحبه در مورد بازداشت و وضعیت فرزندشان مورد تهدید قرار گرفته و تحت فشار هستند و تاکنون برای نشان دادن حسن نیت خود و امید به همکاری مراجع قضایی در این رابطه سکوت کرده*اند.
ما امضا کنندگان این بیانیه با توجه به سابقه*ی فعالیت*های مدنی و برابری خواهانه*ی نوید محبی، در وهله* نخست از مراجع قضایی می*خواهیم تا نسبت به مشخص شدن وضعیت حقوقی پرونده این فعال جوان که یقینا دغدغه*ایی جز بهبود شرایط جامعه نداشته، اقدام کنند. آزادی این جوان دانشجو و بازگشت وی به کلاس درس خواست اساسی ما امضا کنندگان این بیانیه است که انتظار تحقق سریع آن را از مراجع ذیربط در نهادهای قضایی و امنیتی داریم.

پایان پیام

[Aybalam76]

ermis efendi sen halen dinle falan sorunun var
din nedir neyindire hele basa dusmemissin
ben ulkemin bir toprakdan yel kaldiran bir tozuno bile satmam heleki senin gibilere

benim ulkemde baskinin yogunlugu icin disardan baska ulkelerden baski yapilmali yoksa her gun bizleri katl edip kanimizi islam adina helal edrler


Sen ülkendeki yelin kaldırdığı torağı değil tamamını satmaya çalışan emperyalizmin ve onun yönlendiricisi olan siyonistlerin bir uşağısın. 30 küsür sayfadır herkese dil yetiştirerek kendi ülkeni( ki buda malum) yerden yere vuran birinin bu sözleri ne kadar inandırıcıdır acaba????

Hem aylardır burda bir ülkeyi ve onu yönetenleri yerden yere vurup feryat çığlıkları kopartacan hemde ben ülkemin bir tozunu bile satmam diyecen ne kadar inandırıcı acaba ??? Sen ancak bu sözlerle kendini kandırabilirsin burdakiler çocuk değil Güneş. (Ha unutmadan arkana takılan birde şakşakçını)..


Sen hiçbir şekilde bir İran vatandaşı değilsin ve olamazsında ama lütfen içindekileri yazmaya devam et sadece zorda kaldığında masum rolüne bürünüp yok efendim ben ülkemin bir tozunu bile satmam diyerek masum rolü oynama. Sen istersen geriye dön ve eklemelerine bir daha bak acaba satacak toz bırakmışmısın ki....?????

[gunes]

ermis efendi sen halen dinle falan sorunun var
din nedir neyindire hele basa dusmemissin
ben ulkemin bir toprakdan yel kaldiran bir tozuno bile satmam heleki senin gibilere

benim ulkemde baskinin yogunlugu icin disardan baska ulkelerden baski yapilmali yoksa her gun bizleri katl edip kanimizi islam adina helal edrler


Sen ülkendeki yelin kaldırdığı torağı değil tamamını satmaya çalışan emperyalizmin ve onun yönlendiricisi olan siyonistlerin bir uşağısın. 30 küsür sayfadır herkese dil yetiştirerek kendi ülkeni( ki buda malum) yerden yere vuran birinin bu sözleri ne kadar inandırıcıdır acaba????

Hem aylardır burda bir ülkeyi ve onu yönetenleri yerden yere vurup feryat çığlıkları kopartacan hemde ben ülkemin bir tozunu bile satmam diyecen ne kadar inandırıcı acaba ??? Sen ancak bu sözlerle kendini kandırabilirsin burdakiler çocuk değil Güneş. (Ha unutmadan arkana takılan birde şakşakçını)..


Sen hiçbir şekilde bir İran vatandaşı değilsin ve olamazsında ama lütfen içindekileri yazmaya devam et sadece zorda kaldığında masum rolüne bürünüp yok efendim ben ülkemin bir tozunu bile satmam diyerek masum rolü oynama. Sen istersen geriye dön ve eklemelerine bir daha bak acaba satacak toz bırakmışmısın ki....?????

sabr eden dervis turkiye ne hale gelmis degilde ne hale geleceyi gorecek
siz ne derseniz deyin maalesef pis konusmayi bile beceriniz yok

[gunes]

sen ne anlarsin 9 gunde sadece su icen bir savas kralicesi 13 kilo vermis avukati onu sadece 10 dakika bir kabinde gurmeye izin verilmis

امروز پنج شنبه 20 آبان ماه، همسر و خواهر و برادر نسرین ستوده برای ملاقات با وی به زندان ا وین مراجعه کردند و توانستند با وی 10 دقیقه ملاقات کابینی داشته باشند.

رضا خندان، همسر نسرین ستوده، که پس از دو ماه و نیم توانست برای اولین بار همسرش را ملاقات کند به مدرسه فمینیستی گفت: نسرین ستوده در این ملاقات به ما اعلام کرد که به درخواست دوستان و وكلایش اعتصاب خشك اش را شكسته ولی تا رسیدن به خواسته*هایش، اعتصاب غذایش را به صورتی كه فقط از آب استفاده كند ادامه داده و خواهد داد.

رضا خندان سپس افزود: «همسرم هنوز در اعتصاب غذاست و فقط پس از 9 روز اعتصاب خشک، به تقاضای وکلایش فقط آب می خورد ولی غذا نمی خورد».

نسرین ستوده در این ملاقات به همسرش گفته است: تاكنون جمعا 3 مقام قضایی و امنیتی قول داده*اند كه ایشان را با تبدیل قرار آزاد خواهند كرد ولی هیچكدام به وعده*هایشان عمل نكرده*اند. بنابراین من اعتصاب غذایم را به صورت اعتصاب غذای تر، ادامه می دهم.

رضا خندان در بازگشت از این ملاقات گفت: «من اصلا نسرین را نشناختم، چون چهره اش آنقدر تکیده شده بود که نمی توانستم تشخیص دهم او همسرم است. نسرین که قبل از زندان 57 کیلو بیشتر وزن نداشت در این مدت زندان حدود 13 کیلو لاغر شده بود و دیگر چهره اش قابل تشخیص برایم نبود.» سپس او افزود: «نسرین گفت که در این مدت اعتصاب غذایش 2 بار زیر سرم رفته است».

نسرین ستوده، وکیل دادگستری و فعال جنبش زنان، از روز 13 شهریورماه بازداشت و از روز 3 مهرماه در اعتصاب غذا به سر می برد که 9 روز از این مدت را در اعتصاب خشک بوده است.