Tıpkı Doğa Gibidir İnsanın Yaşamı

[Kader]

Tıpkı Doğa Gibidir İnsanın Yaşamı

Aslında tıpkı doğa gibidir insanın yaşamı…
Dört mevsimin tüm detayları vardır duygularında…

Patikalarından kendi umuduna doğrudur yolculuğu…
Ve yaz güneşinin sıcaklığında kuytuluklarına sığınırken,
hep birbirinin varlığıyla giderir ıssızlığını…
Ve bir özlemi de giderir gibidir koşuşturmaları…

En sevdiği renk, aslında onun ya hüznünün,
ya da sevincinin anlatımıdır kendi mevsiminde…
Kır çiçekleri çokluğuyla çocukluğunu anlatır …
En sevdiği ağaç mı? O da yüreğinin coşkusudur…

Ve bu masalda kendinden dolayı sever insan...
Ve her sevdiğinde kendinden bir şey bulur...

Kuşları seyrederken aslında özgürlüğünedir özlemi…
Ne zaman yeni bir sürgüne dalsa gözleri..
Sanki bebekliğine döner misalen bile olsa…
Ondandır yüzündeki “sevinçli” gülümsemeleri

Ve kendi kimliğinde hep bir var olma yarışıdır hayat..
Asıl rakibinin kendi olduğu…
Ve kendini geçse bile yine kendine varacağı…
Enteresan bir yarış…

Ve… Ümitle coşan, yitirdikleriyle buruklaşan,
bir gezgindir insan yaşamında…
Ve tıpkı doğa gibidir insanın yaşamı…
Dört mevsimin tüm detayları vardır duygularında…

Ve bir varmış bir yokmuş masalı gibidir hayatı..
Çoğunlukla anı ve bir nevi hayal olur her şey gerçekler dünyasında
Ve her yazın ardından bir sonbahar çöker omuzlarına
Sonrasında büyük bir serinlik…
Durağanlaşır gözlerinde yaşam,
sonrasında uykuya dalar ama
Uyanır elbet karanlıklarından
Sevinçleri ilkbaharın gelişi gibidir…

Ve her mevsimde başkalarının silüetlerinde
aslında kendi yüzlerini bulduğu,
bir doğa masalıdır insanın yaşamı…