Erenler Sofrası

[Vuslata Hasret]

Ey erenler ereni, ey evliyalar evliyası, insanın kalbini, düşüncesini, duygusunu, tezahur etmeyen davranışlarını nasıl okursun?

Erenler ereni cevap verme gereği bile duymamış. İki ayrı deney gurubu oluşturmuş. Bir güzel ziyafet sofrası ki ağzınıza layık halil ibrahim sofrası cinsinden. Ancak bir sorun var. Kaşıkların sapları çok uzun. (Köyde yaşayanlar bilirler dirgen sapı gibi) Erenler ereni tek kuralını söylemiş. “Kesinlikle kaşık saplarının en ucundan tutarak yemeği yiyeceksiniz.” yemeğe ilk grupla oturanlar başlamışlar kaşığı sallamaya ama gel gör ki ağza ulaştırabilene aşkola. Ortalık yemek atığından geçilmez olmuş ama gruptaki bir Allahın kulu da “ben doydum elhamdülillah” diyememiş. Eh ne de olsa izlenen insan utanır. Aç be aç kalkmışlar sofranın başından hiç seslerini çıkarmadan.

Sıra gelmiş ikinci gruba. Aynı sofra, aynı letafet ve aynı kaşıklar. Kurallar da aynı. Kaşığın ucundan tutacaksın ve karnını doyuracaksın. İkinci grupta olanlar o bol kepçe uzun saplı odun kaşığını yemeğe daldırıp kendi ağzına götürmek yerine karşıdakinin ağzına götürmüş. Karşıdaki de onun ağzına. Herkes yeterince doymuş.

“İşte dostlar kalpten sevmek gönülden aşık olmak budur