Susarız Ama Neden?

[Kader]

Susarız Ama Neden?

Susarız…


Konuşulan konuyu boş, basit ve anlamsız buluyoruzdur, konuşmayı da gereksiz ve anlamsız buluruz…


Susarız…


Konuşulanlar öyle abes ve mantık dışıdır ki sadece hayretle dinler ve sessiz
bir tepkiyle belli ederiz duruşumuzu…



Susarız…



Sessiz bir onaydır susuşumuz…Biraz utangaçlık belki ama içten bir katılıştır
söylenenlere…



Susarız…



Sessiz bir bekleyiş olur susmak…Ya kendimizin yada karşımızdakinin ortak
değerleri yeniden gözden geçirmesine tanınmış bir fırsattır
sessizliğimiz…Yada birinin bizi fark etmesi, doğru algılayabilmesi için
tanınmış bir süre…
Susan için endişe ve olasılık hesapları arasındaki gel
git lerle biraz da huzursuz bir bekleyiştir susmak…



Susarız…



Dile getirilmeyen bir öfkedir bazen suskunluğumuz… Öylesine yaralanmışızdır ki yaralamak isteriz, yüreğini acıtmak ve kanatmak…Ve biliriz ki hiçbir söz
acıtamaz, yaralayamaz ve kanatamaz kimseyi bir suskunluk kadar…Ve susmak en acımasız,öldürücü silahtır bazen...



Susarız…



Hassas ve kırılgan bir tepkidir…Küçücük bir hatırlatmadır belki…Fark
edilmesi ve onarılması incelik ister…Ya yeniden bir kazanıştır yada aleyhte
bir delil olarak kalır karşımızdaki için…



Susarız…



Bir ilişkide negatiflerin gözümüze batmaya başladığı, karşımızdakine ait
aleyhte deliller dosyasının kabarmaya başladığı ve hatta dosyayı masanızdan
kaldırmaya gerek duymaz olduğunuz bir noktadasınızdır…Bir duruş, bir
soluklanmadır susmak…Ortak geçmişin değerlendirilmesi ve geleceğin
muhasebesidir…Durup yeniden, şimdi bulunduğunuz noktadan bir daha bakmak istersiniz yaşananlara ve eldekilerle geleceğe gitmenin ne kadar mümkün olduğuna…Bir içe kaçış ve söylenemeyenlerin biriktirilmeye başladığı yerdir susmak…


Susarız…


Ayağımız yerden kesilmiş, bulutların üstündeyizdir ve çiçek çiçek bahardır
yüreğimiz…Sevdiğimizle yan yana ve can cana yızdır…Öyle bir ruhsal
bütünleşmedir ki hiçbir söz tanımlamaya yeterli gelmez hissedilenleri ve
susarız…Sadece yüreklerin ve gözlerin konuştuğu yerdir suskunluğumuz…



Susarız…



İletişimin tıkandığı yerdeyizdir , hiçbir iletinin bize yeterli gelmediği ve
hiçbir iletimizin doğru algılanmadığı…Yanlışlıklar, yanılgılar ve kim bilir
belki de gerçeklerdir bir fırtınaya tutulmuşçasına savrulup duran…Sözler
yerini sessizliğe bırakmaya başlar ve siyah, tek nokta konur cümlelerin
sonuna…Zamanla cümlelerimizin sonuna konan o tek ve siyah nokta büyüyerek bir kara deliğe dönüşmeye başlar…Güven ve sevginin içten içe çürümeye başladığı yerdir ve gitmek zamanının ertelenmiş halidir susmak…



Susarız…



Kabul edilmiş bir hata yada suçtur susuşumuz ve söylenecek her söz kaybetme riskidir…Korku eşlik eder suskunluğumuza…


Susarız…



Bir gidişi kabullenmektir susmak, yerinde ve zamanında olduğunun ayırdımında
olduğumuz bir gidişin…



Susarız…



Hayata karşı bir susuştur bu kez yaşanan…Bizi can evimizden vuran bir kayıp,
yaşanan büyük bir acı, ölesiye bir çaresizliktir yaşadığımız…Söylenecek
hiçbir sözümüzün adrese teslim olmayacağından emin olduğumuz, bütün
sözcüklerin anlamını yitirdiği bir yerdeyizdir…Hayatın bize bir şey katamadığı ve bizim de hayata bir şey katmak için anlamımızı kaybettiğimiz
bir yer…Belki de boş gözlerle, algılamadan bir seyirdir hayat o noktada ve
belki de amacı ve beklentisi olmayan, bir mesaj kaygısı taşımayan ve hedefi
olmayan tek susuştur yaşadığımız…



Susmak; eylemsiz ve durağan bir edim gibi görünse de her susku bir şey
anlatır yine de ve her suskunun bir nedeni vardır ve her susku içinde pek
çok sesi hapseden sessiz bir eylemdir…