SENSİZİM SEVGİLİM

[nesijcim]

SENSİZİM SEVGİLİM

Sensizim sevgilim
Sensizim bu köhne dünyanın tam ortasında
Sensiz yüzüm gülmez bu dünyada tek bir insana
Sensizim sevgilim
Senin yürüdüğün o sokaklarda
Sensiz ıslandım sabah sokağının taşlarında
Sanki sanki poyraz bir rüzgar alır götürür beni çok uzaklara
Gelir teninin kokusu taaa buralara
Resimini görür oluyorum tüm duvarlar da

Biliyorum şimdi sende orada bensiz bir yelsin
Yeni anladım sende beni yürekten severmişsin
Ama sana şunu söyleyeyim çok uzaklardan
İnsan bir defa ölür derler ya
Yalan sevgilim sensiz bir gün bana her gün ölüm
Hani sen derdin ya bana seninle doğdum diye
Bak şimdi bende sensiz
Yaşayan bir ölüyüm
Sanki sanki bir çimento gülüyüm

Biliyor musun sensiz kaldığım dan beri
Sanki sen varmışsın gibi
Her gün mavi giyiyorum
Oturuyorum karşımda sen varmışsın gibi
Sabahlara kadar muhabbet ediyorum
Bana gülüyorlar
Ama bilmiyorlar ki mümkün değil
Seni unutmak, beni avutmak
Herkesin ki gibi normal bir aşk zannediyorlar
Aşkın nerde diyip gülüp eğleniyorlar
Bilmiyorlar ki benim gecemi sen aydınlatırdın
Bilmiyorlar ki karşı karşı dururken
Sana hasret kalmanın bana nasıl koyduğunu
Şimdi bende sana rüzgarlarla kucak dolusu sevgi gönderiyorum
Üzülme seni hep bekliyorum
Artık sensiz aksamlara sitem etmiyorum
SADECE SENİ ÖLMEDEN GÖREMEYECEGİM İCİN ÜZÜLÜYORUM