Annem İçin
Anne,
Bilemezsin beni, biliyorum.
Sokaksız kalan sevinçlerimi.
Yudumlayamadığım mutluluğu.
Bilemezsin, anne.
Kör bir yaşamda kaldığımı.
Evet, anne.
Gözlerim, nefes alamıyor.
Ruhumda zifiri karanlık.
Bütün ışıklar saklanmış.
Umutlar, yerle bir olmuş.
Anne, ben nerdeyim?
Gün ışığı sırtını dönmüş.
Rüzgarlar zalim.
Kurşunlar ölüm pazarı.
Tutunamadığım umutlar.
Anne, nasıl unuturum?
Kuşların oynaştığı baharı.
Kollarında bulduğum yaşamı.
Gözlerinde büyüyen benliğimi.
Korkuya sataşan merhametini.
Sütünde birikmiş insanlığımı.
Anne,
Hatıralar geçitsiz.
Düşler, meyhanecinin elinde.
Kırılan kadehlerdeyim.
Tümör olan hayatımla.
Kansere uğramış gençliğimle.
Anne,
İçime bir insan ektin.
Gülüşlerin üşümediği.
Umutların boyun eğmediği.
Anne, seni çok özledim.
Şiddeti öldüren içtenliğini.
Silahsız büyüyen zaferini.
Gözlerime sarılan inancını.
Anne,
Gün, yatağına yorgun giriyor.
Saatler, sessizliği çalıyor.
Sensizlik, kıyısız deniz gibi.
Neredesin, anne?
Anne,
Ölümün duvarlarına düştüm.
Gençliğim iki kırık renk.
Üstümde acılar yağmuru.
Hayatımın bozulan şemsiyeleri.
Islandıkça yetim oluyorum.
Anne,
Gençliği yazan bir ihtiyarım.
Kalemimden yıllar akıyor.
Seni çiziyorum.
Ortaya şaheser çıkıyor.
Anne,
Çocukluğum koynunda büyüdü.
En büyük akıldı, deliliğin.
Yol gösteren deneyimlerinle.
Kurt olsa, önüne atlardın.
Hayatı terk edebilen analığınla.
Anne,
Seninle hayatı çaldık.
Davetsiz gelen ölümün üzerine.
Bir çok savaşı aştık.
Kavgayı barıştıran dostluğunla.
Anne,
Senin olduğun yer, yurdumdur.
Yokluğun bile varlığımdır.
Bu yüzdendir, hesapsızlığım.
Adisyonda kalan benliğim.
Anne,
Kendine iyi bak.
Son kelimelerim gerçekten ağlıyor.
Ama biliyorum ki,
Tırnakların en büyük korumamdır.
Anne,
İşte yine yazıyorum.
Seni seven yaşamımla,
Senden taşan bir ırmak oluyorum.
Belki denize, belki de birbirimize...