kendimi çok garip hissediyorum,garipten ziyade içimde bi boşvermişlik, boşvermişligin verdigi bi keyfi durum var. halimden memnunmuyum şimdilik evet.
asıl demek istedigim ugruna 1 senemi gözyaşlarımla kendisine feda ettigim, onun yüzünden paticikde sayfalar dolusu içimi döktügüm, ondan başkası yalan onsuz olmaz dedigim önemli şahsiyetin artık hayatımda zerre önemi yok, herşeyiyle sildim onu kafamdan kalbimden. ona olan sevgimin bitebilecegini hiç tahmin etmezdim, ona dair en ufak bi anıyı tekrar hatırlayıp yaşamak zaman kaybı gibi gelio, artık onsuzken de mutlu oldugumu ve en öenmlisi öz benligime, kişiligime kavuştugumu hissedebiliyorum, kişiligimi ne kadar örselemiş, onun yüzünden gülmeleri unutmuşum, cıvıl cıvıl olmayı unutmuşum.
ondan birden bire soguduguma ve sevgimin azaldıgına hatta bittigine şaşırıyorum, önceden 1 saat bile sesini duymasam özledigim kişiyi, ayrılalı 2 hafta oldugu halde hiç özlememiş olmam ve son sözlerini bana agır da gelse kaale bile almamam beni çok şaşırtıyor. benim kadar çok sevmedigini bile düşündügüm ve bu konuda ona hep işkence çektirdigim kişiye nasıl olur da yüzüne baka baka "seni eskisi gibi sevmiyorum" diyebildim şaşıyorum. ne bir vicdan azabı, ne acı hiç bişey.. sanırım bana çektirdiklerinin bedeli olsa gerek.
hani sevgi bitmezdi, kabul ediyorum ilişkimizin heyecanı bitmişti yeni heyecanlar arıyordum, hatta heyecanı yaratmaya da çalışıordum ama işin içine heyecanını yitirmiş bi ilişkiden soguma durumu da girince pek çekilir olmadı bu çabam ve dürüstçe söyledim eskisi gibi sevmedigimi.
garip olan , köpek gibi sevdigim kişiden nasıl bir anda bıçakla keser gibi sogudugum...
neden benim rayında giden bi ilişkim olmicak, neden belki hayatımın erkegi olabilecek kişiyi harcayıverdim, yada o beni harcadı bilemiyorum...
sevgi emek isterdi, hani tüm emekler boşa mı gidecekti,
ayrılık her aşkın kaderinde olmak zorunda mı hep
tüm bu sorularımın arasında düşündügüm tek şey tek olmak, sadece ben olmak ve özgürce eglenmek, hayatın tadını çıkarmak...
Alinti !