Sessiz Çığlık

[MuTSuZ]

Umutlar katiller elinde silah olmuş, sevdalar çocuk elinde oyuncak. İsyan kapısını kilitledim yüreğimde, bir daha açılmamacasına. İçimde kopan fırtınaları hayal denizine savurdum avunsunlar diye. Sessizliğimi bent yaptım göz yaşlarıma. Ama çığlıklarımı susturamadım gönül ülkemde.

Yüreğim kadar karanlık gecelerde yazmak istedim, yıldızları kandil yapıp koydum masama. Sessizliğim kalem, çığlıklarım mürekkep…Ne kalemimi kırabildim ne sesimi çıkartarak nede mürekkebim bitti çığlığım susarak…

Tövbeler kadar beyaz sayfalar kullanayım istedim, olmadı…Gönül mahkememde hüküm yine yalnızlık…

Gerçek aynasına bakmak korkutuyor beni, belki de bu yüzden ayna tozlu ne zamandır. Hayatımdaki tüm kin ve nefretleri gömmek isterdim ıssız bir mezarlığa.

Gönül penceremi sonuna dek acımak, müjdeleyici rüzgarlar estirmek isterdim odamda…Tüm kötülüklere, yanlışlıklara, haksızlıklara inat umut yeşersin isterdim yüreğimde.

Gün sevgisizlerin günü mü, dersiniz? Bir nefes almak kadar kısa ömrümüzde?…Sevgi ateşinde vuslat gülleri açacak elbet. İhtirasların günü değil sevgilerin günü olacak elbet…
Yaratılışta gönüllere işlenen sevgi, yaşadıkça yok olmayacak elbet…
Gönül dağında sevgi bayrağı, biz yaşadıkça dalgalanacak.


“Sessizlik kazanımda kaynıyor çığlıklarım.
Duymak değil hissetmektir muradım…”