Öldükten Sonra Değer Kazanmak

[Vuslata Hasret]

Bazen, bir ressam olmayı çok istiyorum... Hani ya, çöp adam dışında da çizebildiğim, benim elimden çıkmış, hayâl dünyamdan diğer insanların dünyasına yansımış başka başka diyarlar... Ormanlar, rengarenk çiçekler, ışıl ışıl akan nehirler, ayışığının dalgalarla dansını veya bebekleri gülümseten melekleri... Ama yok maalesef öyle bir yeteneğim. Ne bileyim, müzisyen de olabilirdim belki, bir kemanın tellerinde veya piyanonun tuşlarında kalbime ses verebilseydim. Sonra yüzyıllar sonrasına uzanan benden kalan bir ses, bir görüntü olsaydı... Ama dedim ya, yok işte..

Başlığa bakınca bunu romantik bir yazı sanmayın. Çünkü sonrasında aklıma gelenler, belki de böyle olmanın daha iyi olduğunu düşündürüyor bana... Evet, yüzyıllar öncesinden, hatta binlerce yıl diyelim biz buna, çok değerli eserler var. Her bakanın başka manalandırdığı veya her dinleyene ayrı duygular yaşatan... Ama sorarım size; hangisinin yaşarken değeri biliniyordu ki? Hepsi de öldükten sonra kıymete bindi ve ne yazık ki hayatta iken, pek çoğu, belki de açlık, sefalet içerisinde yaşam sürdüler.

Ha, diyeceksiniz ki; "Canım, bu acılar ve imkânsızlıklar olmasaydı, bu eserler ortaya çıkmazdı..." Pöff!! Bu, sadece sizin fikriniz. Keşke gittikleri yerden çağırma imkânımız olsaydı da bunu bir de o muhterem şahıslara sorsaydık -tabii ruh çağırmayı kastetmiyorum; bu, çok ürkütücü olurdu- Onlar da; "Biz, yaşadığımız tüm acılardan memnunuz, keşke biraz daha eziyet görseydik de daha çok eser çıkarsaydık." mı derler acaba??? Bu durumdan memnun olsalardı, her bir eserlerinin içine kendilerinden bir şeyler saklarla mıydı? Düşünsenize; onlar, insanlığa faydalı bir şeyler yapmak istiyorken, neden gizlenmek zorundalardı?

Öldükten sonra değer kazananlar borsasında olmayı kim ister ki? Yani sen, hayatın boyu çalışacaksın; bâzen bir tablo için geceni gündüzüne katıp senelerce uğraşacaksın ve öldükten sonra sana para kazandıracak... İyi bir yerden mezar sahibi bile olamazsın. Çünkü çoktan yoksullar mezarlığına girişin yapılmıştır, çıkamazsın... Sağlığında hapse atılanlar, oradan oraya sürülenler, halkın gözünde bir kaçık ya da "Yaratıcı'ya isyan eden bir dinsiz" olarak yargılananlar... Peki kimin bakış açısına göre hain, tanrı tanımaz veya çok ucuz bir bahane olsa da kaçıktılar? Çıkarlarına ve menfaatlerine ters düştükleri insanlar için tabii ki... Kimbilir; onları farklı kılan bugünün imkanlarına -ne sosyal olarak ne de teknik manada- sahip olamadıkları halde eşsiz eserler ortaya çıkarabilecek yetenek ve cesarete sahip olmalarıydı...

Evet, fark cesarette. Ancak cesareti olan insanlar, bir fark yaratabilirler. Onlar, biz sıradan faniler gibi bakmazlar dünyaya... Bizde madde olan her şey, onlar için bir mânâya işaret eder ve bu işaretleri kimi zaman notaların, kimi zaman fırça darbelerinin, eğer bir şâirse dizelerinin arasına saklarlar... Öldükten sonra değer kazanmalarının sebebi de belki de onların bıraktığı işaretleri okuyabilecek neslin ne yazık ki dünyaya çok geç gelmesindendir.

Güzel olan tarafı ise, iyi ki tamamen yeryüzünden silinmesine fırsat kalmadan yetişti bu kuşaklar da bu eşsiz eserler, bize kadar ve umarım bizden sonrakilere de ulaşacak ömre sahip olmaya devam edecekler... Belki de onların amacı, asıl öldükten sonra değer kazanabilmekti. Gelecekte kendilerini anlayacak beyinler için bıraktıkları mesajlar da bu sebeptendir... Kim bilir? belki de hayâllerini kurdukları gerçek hazîne; yüzyıllar sonrasında bile olsa da bu eşsiz insanları ayakta selamlayacak dünya halkı olmasın??? Sanırım öyle...

Ben, derim ki; yine de bazı değerlerin kıymetini anlamak için onları kaybetmeyi beklemeyelim... Özellikle de ölmeden önce sahip olduğumuz hayatı lâyıkı ile onurlandıralım... İllâ ki öldükten sonra değer kazanmasın hayat...



alıntı