Taviz Verdikçe Azdılar

[Aybalam76]

Bölücülüğün ve terörün geldiği nokta ne yazık ki 1994 seviyesidir. Bu anlayışla, bu siyasetle başka türlüsü zaten olamazdı. Teşhisi doğru koymak gerekiyor. En medenisinden, en ilkeline kadar dünyanın hangi ülkesinde, har hangi bir bölgesinde terör varsa yapılacak şey bellidir:
Nutuk atarak, kınama mesajları yayınlayarak, zirve toplantıları düzenleyerek, güvenlik güçlerinin elini kolunu bağlayarak, başkalarından yardım dileyerek, başka ülkelerden tedbir almalarını bekleyerek, masaya çağırıp teröristi cesaretlendirerek terörü yok eden bir ülkeyi veya bir modeli henüz tarih yazmadı. Terörü, ancak terörün ve teröristin anlayacağı yöntemlerle yok edebilirsiniz. Bu bütün dünyada böyledir. Türkiye Cumhuriyeti tarihinde de hep böyle olmuştur. Tarih boyunca bir takım satılmışlar her zaman vardı. Defalarca hain kalkışmalar yapıldı. Her defasında hak ettikleri şekilde karşılık görüp, yok edildiler.

Kararlılık gerekiyor
Uzağa gitmeye gerek yok. 2000 yılına girerken bu ülkede terör neredeyse sıfırlanmıştı. Bunu nasıl başardığımızı dönemin komutanları, yazdıkları kitaplarda açık açık anlattılar. Teröre teröriste anladığı dilden cevap verildi. Zamanın hükümetleri güvenlik güçlerinin arkasında eksiksiz durdu. İçeride ve dışarıda ne gerekiyorsa yapıldı. Teröre destek olan ülkeler bu kararlı tutum karşısında durumlarını gözden geçirmek ve tavırlarından vazgeçmek gereği hissettiler.
Bölücübaşı Suriye'yi bu yüzden terk etmek zorunda kaldı ve sonunda da ele geçirildi. Şimdi ne oldu da, terör yeniden hortladı, bölücülük yeniden azdı? Bombalar patlıyor. Mayınlar döşeniyor. Karakollar basılıyor. 17 Türk yiğidi kahpe saldırılarda şehit düşüyor.Polislerimiz hunharca miletin gözü önünde öldürülüyor. Sebebi bellidir. akıl almaz ve artık teslimata dönüşen kabul edilemez teslimiyet, bu teslimiyetin sonucunda güvenlik güçlerinin elinin - kolunun bağlanması, teröristin cesaretlendirilmesi ve bölücülüğün önünün açılması, bugün geldiğimiz noktanın tek sebebidir.

Artık gereği yapılmalı
Yapılması gereken, sebebi ortadan kaldırmaktır. Yani, 2000 yılına gelirken neler yapıldıysa yine onu yapmaktır. Sınır ötesi harekat gerekiyorsa, bunu hiç vakit geçirmeden ve kimseden izin beklemeden yapmaktır.
İçeride güvenlik güçlerine, Silahlı Kuvvetlere yeni yetki, araç- gereç gerekiyorsa istenileni vermek ve arkasında durmaktır. Demokrasi ve insan hakları yalanlarıyla siyasi bölücülük yapılmasına müsaade etmemek ve Türkiye Cumhuriyeti Anayasasının emrettiği bölünmez bütünlüğün sağlanması için aykırı hiçbir harekete, beyana ve eyleme izin vermemektir. Bunları yapanları derhal ayırmak ve cezalandırmaktır. Dünyanın her yerinde, her ülkesinde bu yapılıyor. Bunların dışında kim, ne söylüyorsa yalandır ve kasıtlıdır.

Lafla olmuyor
Bu gerçek ortadayken biz hala olmayacak şeylerle vakit geçirip, başkalarından himmet bekliyoruz. Bir yerlerde bir eksiklik olduğu ortadır. Türk Silahlı Kuvvetleri kahramanca bir mücadele veriyor. Ancak bu yetmiyor. Bunun yetmediğini Genelkurmay Başkanı söylüyor.
Yapılması gereken başka şeyler olduğunu defalarca açıkladı. Bir siyasi irade yetersizliği olduğu ortadadır. "Dünyanın her yerinde terör var. Terör kürsel bir tehlike. Gereken neyse yapılacak" diyerek işin içinden çıkamazsınız. Bunlar artık kimseyi ikna etmiyor. PKK terörünü genelleyerek, başka ülkelerdeki terör olaylarıyla karşılaştırarak mesafe almak asla mümkün değildir.
Bu kafayla, bu yöntemle bir yere varılamayacağını yıllardır yaşayarak, acı biçimde gördük ve öğrendik. Nitekim, ABD ve AB ülkeleri başta olmak üzere dünyanın bütün ülkeleri terör olayları karşısında alınacak tedbirlere kendi iç düzenlemelerinden başlamışlardır. Hiç kimseye sormamış, hiç kimseyi dinlememişlerdir. ABD'nin Irak'ı yakıp yıkmasının sebebi terörist aramaktır. Biz hala sınırımızın bir metre ötesine geçebilmek için ABD'den izin bekliyoruz. Onların vereceği bilgi ve istihbarata göre terörü durdurmaya çalışıyoruz. Bu nasıl istihbaratsa onlarca, hatta yüzlerce terörist ağır silahlarla gündüz vakti karakol basıyor, ama kimsenin haberi olmuyor.
Dünyadan örnekler
"Gereken neyse yapılacak" diyerek lafa başlamak, başka ülkelerin bizim adımıza bir şeyler yapmasını beklemek, meseleyi genelleyerek teselli aramak zamanı geçmiştir. ABD, 11 Eylül'de kaybettiği 6 bin vatandaşı için dünyanın altını üstüne getirdi. İngiltere ve Fransa maruz kaldıkları saldırılarda kaybettikleri birkaç yüz kişi için bütün kanunlarını değiştirip, teröre ve teröriste en acımasız şekilde karşılık verilmesi için tedbir alırken, dünyayı ayağa kaldırdılar.
İngiliz polisi sadece tipi Araplara benzediği için bir Brezilya'lıyı soru bile sormadan anlından vurdu. Sonra da "benzer durumda aynı şeyin olmayacağını garanti edemeyiz" diye açıklama yaptı. Ama biz 40 bin insanımızı kaybettik. Her gün yeni şehit cenazeleri geliyor. Şehirlerde bombalar patlıyor. Hala nutuk atarak çözüm arıyoruz. Kendi güvenliğimiz, kendi şartlarımızı düşünmek yerine "AB nasıl karşılar, ABD ne düşünür?" telaşındayız.

Ne değişti?
Uzun, süslü ve iddialı sözlerle bu işin çözülemeyeceği çok vahim biçimde ortaya çıkmıştır. Paketler açıklandı, sözüm ona demokratikleşme sağlandı, Kürtçe televizyonlar kuruldu. Ne değişti? Her taviz bir yenisine zemin hazırladı. Bölücüleri daha da cesaretlendirdi ve azdırdı.

Oturup nerede yanlış yapıldığı iyi düşünülmeli ve gereken neyse eksiksiz ve hızlı biçimde yapılmalıdır.