Hərdən görürsən ki, darıxırsan. Sanki burnunun ucu göynəyir.
İçində xiffətini çəkirsən, həsrətsən bir cüt qara gözə. Gün boyu onu axtarırsan, hətta yatanda da dua-dua yalvarırsan Sultanına, “Nə olaydı, bircə yuxu görəydim. O nur dolu gözlər, Haqqın aşiqlik yolu girəydi yuxuma,” - deyə iztirab çəkirsən. “Nə olaydı Sultanım, mərhəmətini əsirgəmə bizdən, Allahım?” - deyə ahu-fəğan edirsən. Güllərə yazırsan adını, gül ətirlinin. Sənə bülbülün halı tanışdı. Ancaq sən bülbüldən betərsən bu an. Bülbül səni görsə dərdini unudub səninçün oxuyar şərqilərini. Şam kimi yanırsan mum kimi əriyərək. Ancaq sənin yanmağının yanında şam kölgədə qalır. Şam bir ucdan yanarsa, sənin bütün vücudun yanır durmadan. Mənbə isə qəlbindir. Bütün vücudun gündə neçə dəfə əriyir, muma dönür. Gözlərin də qurutmur yaşını. Heyrət, bir gözdə nə qədər yaş olar. Hardan alır gözlərin bu qədər yaşı. Bəlkə Nil kimi mənbəyi Cənnətdir, çeşmə kimi çağlayan göz yaşlarının. Ümmanları o əmələ gətirdi çağlayaraq Həbibin həsrəti ilə. Sənin yolunun yolçularını, gözləri daima nəmli olanları görəndə səndən utanıram. Düşünürəm, sənin yolunda zənn edirik özümüzü. Ancaq boş içimizi mənasız şeylərlə doldurmağa çalışırıq aldadaraq sənə həsrət könlümüzü. Layiq olduğun kimi tanımırıq səni. Biz bizsiz olmağa razıyıq, Ey Sultan, Sənsiz buraxma bizi. Təhəmmül etmərik buna yaralı qəlbimizlə - demək istəyirəm minlərlə özüm kimilərin əvəzindən. Ancaq döyünən qəlbim “Allah, Allah” atışları ilə məni ayıldır. Sənsiz olmadığımı yenidən anladır bu atışlarıyla mənə. Baş-başa verən ağaclar, mənim həzin yalnızlığım kimi tərk edilmiş xurma ağacının iniltisini xatırladır mənə. Ancaq, mənim ümidsiz halıma “Həbib”inin həsrətindən saralıb- solan Haqq dostuna ünvanlanmış kəlmələr qanad verir: “Sevən sevdiyi ilə bərabər olar.” Yenə qaldırıram əlimi müznib halıma acıyaraq: “Nə olar bir yuxu”, - deyə səsləyirəm Səni.
Yuxularım Sənsiz qalıb,
Bilirəm, layiq deyiləm.
Eşqindən sərxoşam, Gülüm,
Sənsiz mən ayıq deyiləm.
Misraları davam etdirir həzin yalnızlığımı.