Benim çocuğum da yaramazlık yapabilseydi

[Dygsuz]

[/URL]
Benim çocuğum da yaramazlık yapabilseydi diye çok imrendim'


Zihin ve bedensel engelli çocuğu olan bir anne, sağlıklı çocuklarının yaramazlıklarından, haylazlığından şikâyet eden anneleri gördükçe ne düşünür? Bu sorunun cevabını elbette en iyi onlar verebilir. 24 yaşında engelli bir oğlu olan Hacer Günday, bunlara şahit oldukça ağladığını söylüyor. Benim çocuğum da sağlıklı olsa da yaramazlık yapabilse diye düşünüp üzülüyormuş Hacer Hanım. Sonra da kızarmış şikâyetçi annelere, evlatlarının kıymetini bilmelerini öğütlermiş. Fatih'te Sev&Al modaevinin sahibi olan Hacer Günday, sağlıklı doğduğu halde ateşli hastalıklar yüzünden zihin ve bedensel engelli hale gelen ve 5 yaşında yürüyemez ve konuşamaz diye rapor verilen oğlu Yavuz'u hayata kazandırabilmek için gösterdiği çabaları Zaman'a anlattı. Sürekli kilo kaybeden bebeğe tüberküloz teşhisi konulmuş. 3 yaşına kadar üniversite hastanesinde tedavi edilmeye çalışılan, sürekli burnundan hortumla beslenen ve yatağa bağımlı olan çocuğun 15 günlük ömrü kaldığı söylenmiş bir gün.

Bütün ilaçları hastanede bırakıp 'ölecekse de kucağımda ölsün' diyerek son bir umutla bebeğini alıp memleketi Sivas'ın Sarıçiçek yaylasına giden Hacer Hanım, onu yaşatmak için elinden geleni yapmış. Annelik içgüdüsüyle tamamen doğal ve günlük gıdalarla beslediği bebeğinin 4 ay içinde kilo almaya başlamasıyla yeniden umutlanmış. 5 yaşına kadar Yavuz'u iyileştirmek için uğraşan annenin asıl mücadelesi çocuğunun hiçbir zaman yürüyemeyeceği ve konuşamayacağı söylendiği zaman başlamış. Evladının engelli olabileceğine hiçbir zaman inanmayan ve bunu kabullenmeyen Hacer Hanım, "İyi ki kabul etmemişim. Ben mücadele etmesem Yavuz, şimdi hem bana hem devlete yük olacaktı." diyor.

Amerikalı uzman bile şaşırdı

Vücut kasları gelişmediği için ayakta duramayan ve dilini kullanamayan Yavuz'u yürütmek için fizik tedavi terapilerine başlayan Hacer Hanım, konuşmayı öğretmek için de her yolu denemiş. Türkiye'ye konferans için gelen Amerikalı bir konuşma uzmanının, "Yavuz zihinsel engelli, konuşamaz!" sözleri annenin son umutlarını da silmiş. Ancak o arada söylediği 'dilini tutup sağa sola sallayacak değilsin ya' ifadesi Hacer Hanım'a yeni bir kapı açmış. Yavuz'un çok sevdiği çokokremi dudaklarının kenarlarına sürerek dilini çıkarıp yalamayı öğretmiş. Aynı şekilde düz bir tabağa sürdüğü çokokremi oğluyla beraber yalayarak, bir oyun gibi, kimi zaman yarışa çevirerek dilini kullanmasını sağlamış. Dudağıyla üfleme hareketini yapamayan Yavuz'la pinpon topunu birbirine üfleme ve köpüklü sudan baloncuk üfleme oyunlarına başlamış. Annesinin masa üzerinden üfleyerek kendine gönderdiği topu geri üflemeyi ancak bir haftada başarabilmiş Yavuz. 6 ay sonra Türkiye'ye tekrar gelen doktor, Yavuz'un 'anne, baba, getir, gel' gibi kelimeleri söyleyebildiğini görünce, "Ben konuşamaz derken, anne sevgisinin gücünü unutmuşum." diyerek sevincini ifade etmiş.

Çocuğa eziyet ediyorsun diyorlardı

Yavuz'un çok güçlü bir çocuk olduğunu ve öğrenmek için kendisinden çok mücadele ettiğini belirten Hacer Hanım şöyle konuşuyor: "Sevdiği bir yiyeceği uzak bir yere koyuyor, önce kendim yürüyerek gidip alıyordum. 'Sen de benim gibi gelebilirsin' dediğimde Yavuz'un olduğu yere oturup ağlamaya başlayınca hissettiğim duyguları anlatmam mümkün değil. Ama çok kararlıydım. Yılmadan devam ettim. Asla duygularıma yenik düşmedim. Ben üzülsem de, oğlum üzülse de bunu başaracak, diye inandım. Yüzüme karşı birçok kişi bu çocuğa niye bu kadar eziyet ediyorsun, dedi. Engelli çocuğu olan anneler benim yaşadıklarımı herkesten daha iyi anlar. Yavuz'un iyiliği için bırakmamam gerekiyordu. Yaramaz diye şikâyet edilen çocuklara bakıp 'Allah'ım ne olur benim çocuğum da yaramazlık yapsa, tabak bardak kırsa ama şu durumda olmasa' diye imrendiğim çok oldu. İki tane de sağlıklı çocuğum var. Hasta bir çocuğun inlemesini dinlemektense gülen, konuşan, bağıran, oradan oraya zıplayan bir çocuğu izlemek kıyaslanamaz. Yaramaz diye sağlıklı çocuklarından şikâyet edenlerin şükretmeyi bilmediklerini düşünüyorum."