Zaman ve Çocuk...

[EYYUPYLMZ]

"Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?"

"Görmüyor musun? Telefonla konuşuyorum."

Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu.Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu. Her şey erteleniyordu telefon vearaba söz konusu olduğunda. Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisinehiç yer kalmıyordu.
Nerelere gitsindi? Annesi kapattı telefonu. Mutfaktantencere kaşık sesleri geliyordu. Koşarak yanına gitti.

"Sana yardim edeyim mi?" dedi en sevimli halinitakınarak. Annesi manalı manalı baktı.
"Hayırdır. Bir yaramazlık filan. Bak bir de seninleuğraşmayayım. Çok yorgunum zaten."

Yorgunluk nasıl bir şeydi. Bazen elinde oyuncağıylauykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır "Nasıl yorulmuş yavrucak. Uykunun gül kokulu kollarısarsın seni" diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi.
Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, ne diyeannesi kendisiyle böyle kızgın kızgın konuşuyordu.

"Anneciğim yorulduğun zaman gül kokulu uykularadalarsın. Anneannem öyle söylüyor."

"Uykuya dalayım da gül kokuları kusur kalsın.Yorgunluktan ölüyorum."

Bu kelimeden nefret ediyordu. Yorgunum. Yorgunolduğumdan. Böyle yorgun yorgunken...

"Anneciğim sen yorulma diye..."
"Yemekte konuşuruz çocuğum. Bankada işleryetişmedi. Baban gelene kadar bunları bitirmem lazım. Hadi sen oyna biraz."
"Hani siz yoruluyorsunuz ya..."
"Eeee...."
"Ben de oynamaktan yoruluyorum."
"Ne yapayım?"
"Bilmem..."

Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler,yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı. Işıklar söndü birden. Annesi öfkeylesöylenmeye başladı.

"Mum da yok" diye diye karıştırdı dolapları elyordamı. Çocuk sırtüstü yatıp, anneannesinin köyünü düşündü. Gaz lambasınınışığında deli tavsan masalını anlatısını. Deli tavşanın duvardaki aksinigetirdi gözlerinin önüne. Anneannesi gibi iki ellerini birleştirip işaretparmaklarını yukarı kaldırarak tavşan kafası yaptı.

"bak deli tavsan" diyerek parmaklarını oynattı. Yoldangecen arabaların farları duvardaki tavşana yol açtı. Tavşan alabildiğinehür dolaştı sağda solda. Otlarla kuşlarla konuştu. Sonra yorgun düştü.Duvardaki görüntü o minik avuçların açılmasıyla kayboldu. Kolu yavaşçakanepeden aşağı sarktı.
Neden sonra ışıklar geldi. Kadın çocuğun hiçkonuşmadığını akli etti birden. Kanepeye koştu. Küçücük dizlerini karnınadoğru çekerek uykuya dalmıştı. Masanın üstündeki dosyalara baktıiğrenerek. Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini. Uyandırmaktan korka korkaküçük alnına bir öpücük kondurdu. Çocuk sanki bu öpücüğü bekliyormuşçasına;

"İşin bitince beni sever misin anne?" dedi.

Kadın, sevilmek için randevu alan çocuğuna bakaraksabaha kadar ağladı...