Həyatımıza ümid verən şirin görüşlər siz döğulan andan ayrılığa məhkumsunuz. Həyat başımızı gündəlik işlərə elə qarışdırır ki, getdiyimiz yolun sonuna inanmırıq. Çünki sonluğumuz yolun əvvəlində əfsanəyə, nağıla bənzəyir. Sonda yolumuzu gözləyən ayrılıq isə həyatımız boyu qazandıqlarımızdan, xoşbəxt xatirələrdən qisas alanda nə yaman olurmuş onun ağrısı? Yaddaşımızda yuva salan, doğma ünvanda ovunmayan xatirələrin soyuq, lal-sükut evində kim xoşbəxt ola bilər? Ən çətin anlarımızda dünyanın da

Bu konu 2201 kez görüntülendi 0 yorum aldı ...
Zöhrə Əsgərova - Sənsizlik qocalır mənimlə 2201 Reviews

    Konuyu değerlendir: Zöhrə Əsgərova - Sənsizlik qocalır mənimlə

    5 üzerinden | Toplam: 0 kişi oyladı ve 2201 kez incelendi.

  1. #1
    Revane - ait Kullanıcı Resmi (Avatar)
    Üyelik Tarihi
    06.08.2011
    Yaş;
    38
    Mesajlar
    1.895
    Konular
    1219
    Beğendikleri
    0
    Beğenileri
    3
    Tecrübe Puanı
    997
    @Revane

    Standart Zöhrə Əsgərova - Sənsizlik qocalır mənimlə

    Həyatımıza ümid verən şirin görüşlər siz döğulan andan ayrılığa məhkumsunuz. Həyat başımızı gündəlik işlərə elə qarışdırır ki, getdiyimiz yolun sonuna inanmırıq. Çünki sonluğumuz yolun əvvəlində əfsanəyə, nağıla bənzəyir. Sonda yolumuzu gözləyən ayrılıq isə həyatımız boyu qazandıqlarımızdan, xoşbəxt xatirələrdən qisas alanda nə yaman olurmuş onun ağrısı? Yaddaşımızda yuva salan, doğma ünvanda ovunmayan xatirələrin soyuq, lal-sükut evində kim xoşbəxt ola bilər? Ən çətin anlarımızda dünyanın da işığı gözlərimizdə sönür. Əslində ümidsizlikdən, çarəsizlikdən gözlərimiz işıqdan gizlənməyə çalışır. Çünki bu amansız, güclü sınaq qarşısında həqiqətin işığına dözmək çox ağırdır.
    Bu gün ayrılığın qara “toyu”ndan neçə il keçir? Bir il, beş Il, on il keçsə də fərq etməz. Nə qədər ürəyim vurur, ayrı yaşanan günlərimizdə, xəyallarımda keçmişin qaranlıq otağını xatirələrin işığı ilə yandıracağam.
    Uzun illər boyu sənə doğma, əziz olan mənzərənin bir an içində necə dəyişilib yadlaşdığına inanmaq çox çətindir. Elə bil teatr səhnəsində olduğu kumu mizanları bir an içində gözəgörünməz əl dəyişir. Əslində heç nə öz yerini, ünvanını dəyişməyib. Həmin tanıdığım məkandır. Dəyişən mənim taleyim, həyatımdır. Vaxtsız ayrılıq öz qəmli nəğməsini oxuyanda onu dinləməkdən ağır nə ola bilər? Çünki bu nəğmə sənin taleyinin ən kədərli ayrılıq nəğməsidir. Onu sən yaşayıb, sən duya bilərsən. Belə anlarda ayrılıq nəğməsinə qovuşan dünyanın içindən xoşbəxt bir dünya qopub səndən həmişəlik ayrılır. Özü ilə bərabər sənin də ən qiymətli ümid dolu arzularını aparır.
    Qəlbimin səsinə qulaq asanda elə bil vaxt da dayanır. Keçmiş günlərə gözəgörünməz qapılar açılır. Sevdiyim adamlar məni həvəslə öz cavanlıq illərinə aparır. Orda olduğundan da çox mehriban və doğmalıqla məni əhatə edirlər. Allah, bu necə xoşbəxt günlər imiş. Lakin “indi”, “bu an” şərq fəlsəfəsinin insan həyatında necə vacib olduğunu əvvəlcədən dərk etsəydik, acını şirinlə, şirini acıyla bir-birinə qatmasaydıq hər nemətin dadını vaxtında olduğu kimi hiss edə bilərdik. Eh, qədrini bilmədiyimiz doğma anlar siz uzaqdan elə müqəddəs, məsum görünürsünüz. Bağışlayın məni əlçatmaz, ünyetməz illərin doğmaları, qədrinizi gec bldim. Kövrək xatirələrdə yaşayan tanış ünvanlar, doğma simalar həyatımızın şirin nağılı deyil, bəs nədir? Ömrü gödək xoşbəxtliyə alışsaq da, amma kədər bizə dözmək öyrədir. O kədər ki, səni səndən alıb yad uzaqlara aparır. Sənli günlərin nə tez axşamı düşdü? Dilim necə desin: “Dünənki işıqlı xoşbəxt günlərim, axşamın xeyir.”
    İnsanlar təkcə ayrılıqların, xəyanətin qurbanı deyil, özünə, malına, həyata güvənənlər də sevgisində yanılır, hər şey fanidir, aldadıcıdır. Anbaan hər şey əlimizdən çıxmaqdadır. Zamanın ətəyindən heç kim tuta bilməz. Onu saxlamağa heç kim qadir deyil. Elə isə fani dünyada təkəbbürü, zalımlığı unudaq. Allahın bir mələyi vardır ki, hər gün fəryad edib deyir: “Doğulun ölmək üçün.Toplayın dağılmaq üçün. Qurun yıxılmaq üçün.” Allahı sevməkdən uca, müqəddəs heç nə yoxdur. Amma öz yaxınlarını, doğmalarını sevməyi də bizə uca Yaradan əmanət edib. Qəlbi Allah eşqi ilə yanan, əsrlərin qaranlığında ulduz kimi parlayan, müdriklik, aşiqlik ocağının sahibi Füzuli bəlağət bağçasının bəzəyi olan “Hədiqətüs süəda” əsərində deyir: “Adəmin dünyanın hər dürlü nemətindən duyduğu ləzzət o qədər çox idi ki, o yasaq olunmuş ağacın budağına tamah salmaya da bilərdi.” Allah bizi gözəl yalandan, cavan görünən dünya həvəsindən qorusun.
    Hamının alnında Fələyin qələmiylə taleyi yazılıb. Hər şeyin, hər kəsin əvvəli sonuna, sonu da əvvəlinə bənzəmir. Küləklər əsib yorulur, yağışlar yağıb quruyur, şimşək çaxıb soyuyur, yanan alov sönür. Taleyimizin küləyi, yağışı, şimşəyi, alovu heç vaxt unudulmur. Ayrılıq isə cavanlaşıb ümidlə yenidən vüsal bağçasından təzə gül dərir. Görüşlər ayrılığın buz nəfəsindən xəbərsiz xoşbəxt kor kimi onun görüşünə tələsir. Bağışla məni xoşbəxt xatirələrim, səni ayrılığın soyuq sinəsinə bir dəstə gül kimi səpmişəm. Səni itirən mənim günahım olmadı.
    Saralmış toy şamlarını son dəfə qarşıma qoyub yandırıram. Gəlinlik güzgüsündən səni görürəm. Şam nəfəsimdən titrədikcə elə bil təsəlli verməyə çalışır, mənimlə öz zərif alov dilində yana-yana danışır. Onun da ürəyi yaman doludur. Bu anlarda şamdan savayı məni kim başa düşə bilər? Gözsüz şamlar necə də mənim dərdimə göz yaşı tökür. Yazıq şam öz zəif işığına güvənsə də son göz yaşı onu söndürəcək. Bizim sönən ümidlərimiz kimi. Bu gün toy şamı son damlasına qədər, xatirələrim kül olana qədər yanacaq. Bağışla məni toy şamları, mənim həsrət odumda yanıb əridin. Sən də mənim kimi daha ümidlərə heç vaxt aldanmayacaqsan.
    Neçə ildir ki, sənsizləşən gündən adım özümə özgələşib adsızam. Adsız şeir kimi yaşayıram. Taleyim şeir kimi yazılsa da adını itirmişəm, mənasını unutmuşam. Hər doğulan günlərimdə sənsizliyin soyuq əlini sıxır, onun buz kimi gözlərinə baxıram. O gözlərdə həyat yoxdur. İllər ötür, beləcə sənsizlik də qocalır mənimlə. Həyat, niyə hamı səndən doymadan gedir? Tənhalığım, bağışla məni, sənin yolunu heç kim heç vaxt gözləmir. Biz səni yox, sən bizi seçirsən.
    Nə vaxtsa doğma bildiyim, sevdiyim şəhərdə könülsüz gəzirəm. Sənsiz şəhəri tanımıram. Elə bil binaların da qəlbi daşa dönüb, küçələr ünvansız harasa uzanıb gedir. Keçmişin yolları yolsuzdur, ora cığır yoxdur. Mənim əziz şəhərim, küçələrindən tənha keçmək istəmirəm. Həyatın şirinliyində nə qədər acılar var imiş... Bu acı etirafı yazmağa əlim gəlmir. Hiss edirəm ki, yorğun fikirlərim get-gedə sönür, qısalır, “ayrılıq” haqqında kiçik xatirə yazıram. Yaşanan bir ömür heç sığarmı qırılmış, qısa sətirlərə? Bağışla sənsizlikdən ölən günlərim, solmuş arzuları necə sevmək olar? Onun ömrü xoşbəxtlikdən uzundur.
    Çəmənliyin yaşıl arzularına, otlara qarışıb yad gözlərdən uzaqlaşmaq istəyirəm. Orda məni keçmiş, doğma küçələr gözləmir. Məni özüm kimi heç kim duya bilməz. İnsan xöşbəxt olanda ona elə gəlir ki, hamı xoşbəxtdir. Kədərli anlarında isə sanki dünya boşalır və sən onunla tək, üz-üzə qalırsan. İnsan həniri duyan lalələr otların içindən həyəcanla boylanır.Qırmızı köynəkli laləni dərib sinəmə sıxıram. Mənim də ürəyimə lalə kimi qara xal düşüb. Lalə çəməndən ayrılığa dözməyib məyuslaşıb solur. Bəlkə də lalə öz aşiqindən ayrılığa tab gətirə bilmir. Mənim kədərim səni çəməndən ayrı saldı. Bağışla məni lalə. Lalə gülü olsaydım yəqin ki, sənin zərifliyini, kövrəkliyini duyardım. Dərilən lalə daha heç vaxt çəmənlərin yaraşığı olmayacaq. Qəmin qara rənginə boyandı lalə. Sinəmdəki solmuş lalə ilə qoşa yol gedirik. Çəməndən uzaqlaşdıqca, yaşıl arzular dünyası arxada qaldıqca lalənin taleyinə acıyıram.
    Heyif ki, ümidlərin vətəni yoxdur, ora nə qatar gedir, nə də təyyarə uçur. “Sənsizlik”, “yoxluq” ünvanına sərnişin daşımır. Küləklər köhlən at kimi sənə çatan qədər qaldırmaq istəyir mənim ruhumu göylərə. Pak göylərin qapısını döyürəm qəlbimdəki fəryadla bəlkə eşidəsən məni. Əllərim yorulur, qollarım heysiz düşür yanıma. Bu səssizlik içində gözəgörünməz mələklər qanad çalıb sanki göyərçinlər kimi həyəcandan pərən-pərən düşürlər. Ayrılığımızın həsrət odu bəlkə mələklərin qanadlarını yandırıb? Mələklər günah, göz yaşı bilmir. Sevinmək, sevmək, xoş, acı günündə ağlamaq, gülmək insanın nəsibidir. Niyə insan kimi taleyimizə düşən qismətlə barışmırıq? Eh müqəddəs mələklər, yerdə insanı yaşadan da, öldürən də məhəbbətdir. Göylərə qaldıran, yerə çırpan da məhəbbətdir. Onu duyan da, duymayan da həyatdan nisgilli gedir. Qəlbimdən qopan bu nida sinəmi yandırır. Bağışlayın, gözəl mələklər, siz insanın taleyini, ömrünün mənasını çətin ki, başa düşə biləsiniz. Biz fani dünyanın adamları, siz isə əbədiyyət evinin bəzəyisiniz. Biz yerdə mələk olsaydıq, pak mələklərsiz qalardıq. Mələk kimi adam olmaz, adam kimi mələk olmaz.
    Deyirlər, yuxuda su aydınlıqdır. Göylərdən yerə enib teşnə qəlbimi Xəzərin sularında sərinlətmək ümidindəyəm. Dayanmışam qumlu sahildə dəniz də tənhadlr, mən də tənhayam. Balıq gözlü dənizin suları sanki balıqların pulları kimi par-par yanır. Nə qədər yumşaq, dərinsən. Səni tanımaq çətindir. Dənizin sularında nağıllar gerçək olur. Qəlbimin gözüylə gördüyümə inanmıram. Tənhalıqdan darıxan su pərisi də dalğaların üstündə yaşıl saçlarını çiyinlərinə töküb əlçatmaz göylərə intizarla, qəmli baxır. Bu baxışların sehirindən nitqim quruyur. Qüruba əyilən günəş sanki son dəfə sulara baş vurub, yanar qəlbini sərinlədib su pərisini işığıyla sığallayıb oxşayır. Məhəbbət odu sularda sönmür. Xöşbəxt ləpələr sevincdən rəqs edir, qağayılar ağ qanadlarıyla su pərisini alqışlayıb əl çalır. Su pərisi hər gün günəşlə beləcə səhər- axşam görüşüb ayrılır. Günəş batsa da o hələ də gözlərini göylərdən çəkə bilmir. Ayrılığa məhkum görüşlərin göz yaşı sonda dəniz olur. Su pərisi günəşin həsrətiylə sulara, tənhalığa son dəfə çəkilir. Heyhat , göz yaşlarının dənizində boğulur.
    Hər açılan səhər yeni qayğı, yeni arzu işığıdır. Heyif ki, həyatda yaxşıyla pisin yerini tez-tez səhv salırıq. Bizi də kiminləsə səhv salırlar. Bağışla məni xoşbəxt günlərim, səni itirəndə səhvimi anladım. Bildim xoşbəxtlik nə imiş. Bəzən keçmişindən ayrılmayan adamları qınayırlar ki, keçmişlə yaşamaq olmaz. Hansı daş ürəkli adam bu fikri atıb ortaya? Bir müdrik deyib ki, biz həyatı keçmiş tarixlə tanıyıb dərk edirik. Elə isə adam öz müəllimini necə unuda bilər?
    İnsan nə mələkdir, nə də su pərisi. Amma dünyanın ən sevimli əşrəfidir. Allah hər şeyi bizim ixtiyarımıza verib. İnsaf və mərhəmət öz vicdanımıza qalıb. Ancaq yaşa dolduqca qismət adlı bir hikmətə inandım. Hər yaradılan öz qisməti qədər var və yox olacaq. Allah okeanları, dənizləri son damlasına qədər, meşələri son ağacına, yer üzünün torpağını, dağlarını son qarışına qədər öz elmi, qüdrəti ilə yetərincə yaradıb. Bundan nə vaxt ibrət alacağıq? Quranı-Kərimdə “Çəkidə və ölçüdə aldadanlar” surəsinin beş ayəsində buyurulub: ”Vay halına çəkidə, ölçüdə aldadanların! O kəslər ki, özləri xalqdan bir şey aldıqları zaman onu tam ölçüb alar. Xalq üçün bir şey ölçdükdə və ya çəkdikdə isə onu əskildərlər. Məgər onlar öləndən sonra diriləcəklərini düşünmürlər?! Özü də dəhşətli bir gündə.” Bəs görəsən biz niyə məhəbbət, mərhəmət payımızı insanlara qıyırıq, haqqı ağladanda nahaqqı sevindiririk. İstisinə qızınıb söndürdüyümüz tonqalın külündə alov axtarırıq. Səhvlər, günahlar çəkidə, ölçüdə çoxalanda ahlar sinələri yandırıb göydə buludları da ağladar.
    Niyə gecikirik şirin sözün, isti sözün ünvanına? Yolumuzu həsrətlə gözləyən doğma ümid ocağını intizarda qoyuruq? Hansı fikirlərin qaranlıq döngələrində, yad ünvanlarda azırıq? Dünənki səhvlərin, günahların fırtınası yad sahillərə atıb bizi.
    Nə qədər canımızda nəfəs var kaş küsən qəlblərə məlhəm olmağa tələsəydik. Təkcə ayrılığa, ölməyə gecikə bilsəydik...


    Konu Bilgileri       Kaynak: www.azeribalasi.com

          Konu: Zöhrə Əsgərova - Sənsizlik qocalır mənimlə

          Kategori: Azerbaycan Edebiyatı

          Konuyu Baslatan: Revane

          Cevaplar: 0

          Görüntüleme: 2201


Etiketler

Yetkileriniz

  • Konu Acma Yetkiniz Yok
  • Cevap Yazma Yetkiniz Yok
  • Eklenti Yükleme Yetkiniz Yok
  • Mesajinizi Degistirme Yetkiniz Yok
  •  

Giriş

Giriş