İHANETTE MİYİM?

[Emine]

Yaşıyor olmanın utancındayım.
Nefes almanın dayanılmaz boğuculuğu...
Kalabalıklara karışmanın ezikliğindeyim.
Kendim için birşeyler yapmanın tarifsiz mahcubiyeti.
İhanetteyim.
Yitirdiklerim,sizlere ihanetteyim.

Gösterişli bir cenaze töreninde kaldı kırıklığım.Tabutlar dört bir yanımda.Hıçkırıklar boğazımda.Hanginiz alırdı benide yanına?Giriverseydim ya annem koynuna.Toprak kabul ederdi beni o vakit.Öksüz yetim olmak mı kolay?Dünyanın tam orta yerinde,işte o kabirde,kavak ağaçlarının gölgesinde,mezar taşları gözüm alabildiğince.Sekiz on on iki...Yok yok tam onaltı kişi.Geçmişim gitti sizinle.Geleceğimi gömdüm o yere.Gurur derdi babam "sakın vazgeçme".Şimdilerde gurur kapının eşiğinde.Ah bu mecbur kalışlar...Okul sıralarında şuursuz bir çocuk.Kilimsiz,ekmeksiz,velisiz,kimliksiz bir çocuk.Olsun,ya gurursuz...

Şehirler tanıdı beni anne.Sayamayacağım kadar çok yollar bildi beni.Yüzümdeki maske...Hangisi benimdi.Hangisi bendi.Ruhumda kavgaya tutuşmuş bir sürü kadın.Biri diyor " benim" öteki diyor " hayır benim" ve "benim benim benim"...Hangisi kimdi bilemedim.

İnsanlar yerin üstünde yaşıyorlar sevinçle.Günlük telaşlar içinde akıp gidiyor zaman öylece.Oralarda zaman var mı anne?Bir gün kaç saattir söyle?Peki gece gündüz var mı?Hepiniz yanyana mı?Ah ne çok merak ettiklerim.

İşte anne burada herkes bıraktığınız gibi.Sadece terör var yine,aç insanlar,savaş var.Hükümet değişti,sağlık ve eğitim sistemi karıştı birde.Sonra bizden kimseler kalmadı anne.Belki vardır bir yerlerde!Dedemde gitti.Zaten beni hiç sevmedi,hiç istemedi.O değil miydi onca şehiri tanımama vesile.

Başka hayatlar var uzaklarda.Hani biz kapımızı kapatırdık da evimizde oturur akşam yemeklerini yerdik huzurla,sonra babam kümeleri anlatırdı bana.( ne zor öğrenmiştim hatırla ),ablam mandolin çalar,kardeşim pistini kurup arabalarını yarıştırırdı ya...başka yerlerde hayat bunlardan ibaret değilmiş anne.Gördüm.Acılar var sokaklarda ve her evde büyük bir macera,sapkınlık,iffetsizlik arsızca.

Bedenimden utandım bende.Dedim kendi kendime " bunun için mi bu kemikleri,kasları,deriyi bir araya getirmek?Bunun için mi ruh,şefkat,merhamet,sabır katmak içime?Bunun için mi omuzlarımın üstündeki akıl?Beni neden ne için var etti?

Kaldırımlar her türlü ahlaksızlığın kol gezdiği yerlermiş anne.Hani küçükken kaldırımdan yürü derdin hep bize.Kaldırımlar tekin değilmiş.Sen bize yalan mı söyledin anne?

Oteller var,büyük,çok yıldızlı oteller.Kırmızı halılar kaplamışlar zemine ve ışıl ışıl duvarlar.Onca güzelliğin içinde nasıl büyük bir çirkinlik yaşanır?Nasıl seyirci olunup," buyurun anahtarınız" denir?Ticaret diyorlar buna anne.Bende öğrendim onsekizimde.

Hani sahildeki gazinoya giderdik de kadınlar matinesi olurdu.Dolmalar,kuru köfteler,börekler...Artık onlar kalmamış.Loş ışıklı yerler yapılmış.Açık havanın keyfi yok.Sıgara dumanı,alkol kokusu.Herkes bir arada birbirine değmekte.Kim kime ait bilinmemekte.Votka+kola...Geçmişe götürüyor ve bugünü anımsatıyor bana.Sahil gazinosundaki uzun şişelerdeki kolanın tadı hiç yok ama gözlerimi kapatıp hayal ediyorum.

Kaybettim ben kendimi; bir otelde mi,bir barda mı,bir kaldırımda mı bilmiyorum ve hükümsüzlüğüm başladı anne.Sonra bir gece o kaybettiğim yerlerden attım kendimi son bir gayretle.Koşarak uzaklaştım anne.Sokaklarda kimse yoktu.Ayağımda siyah topuklu rugan ayakkabılarım,üzerimde siyah elbisem...Koştum koştum...Hem ağladım hem koştum.Bir meydanın ortasında durdum.Oturdum anıtın taşına.Ezanlar okundu anne,kulaklarımda çınladı O nun kelamı.Ağladım,O okundu ben ağladım.Saçlarımı yoldum,yüzümü parçaladım,rugan ayakkabılarımı savurdum.Utandım çok utandım anne.Bütün şehir üstüme yıkıldı.Bırakmayız diye direndiler.

Gün ışımamıştı.Koştum evime girdim.Kapattım kapıyı kilitledim.Banyoyo attım kendimi.Su sıcak,daha sıcak,daha sıcak,çok sıcak.Soğuk su kiri yapıştırırmış anne.Aktı yüzümdeki boyalar.Tırnaklarım özüne döndü.

Ve şimdi kalabalıklardayım yine anne.Bunca zaman hiç bir işe yaramayan fakülte diplomam artık bir kapının anahtarı oldu.Babama söyle affetsin benide.Gururumu hiç kaybetmedim de mecbur kaldım söyle.Şimdilerde akşamları kapımı kapatıp masamı hazırlayıp yemeğimi yiyorum,elimde kalan bir kaç fotoğrafınıza bakıyorum.Giden heba olan yıllarım,enerjim,ruhum,herşeyim...Ben herşeyimi kaybettim ve belki biraz çok azda olsa bir ucunda tutunup yaşamalıyım hayatı.İsyan etmemek için,sabrı öğrenmek için,utanmamak için.

Şimdi ;

Yaşıyor olmanın utancında mı olmalıyım?
Nefes almanın dayanılmaz boğuculuğunda mı?
Kalabalıklara karışmanın ezikliğinde mi?
Kendim için birşeyler yapmanın tarifsiz mahcubiyetinde mi?
İhanette miyim?
Söyle anne
Yitirdiklerim,sizlere ihanette miyim?