SéNi TaNıMaYaN YoK ßu ŞéHiRDé

[MuTSuZ]

Ne yana baksam, sen çıkıyorsun karşıma.
Sağa dönsem,sola dönsem sen…
Aynı sima,aynı bakışlar…
Bu kadar mı büyüktün bende,içimde,dışımda?
Sonra soruyorum kollarında üşüdüğüm,
Kuytusunda titrediğim,fırtınasında içimi ısıttığım,
Bu sen miydin?
Yoksa şu geçen mi..
Sorsam mı acaba karşıdan gelene?

Off..!
Deliriyormuyum Allah’ım?
Allak bullak oldum yine.
Daraldım, yine terliyorum.
Soğuk soğuk süzülüyor sırtımdam.
Kalp atışlarım hızlandı yine.
Yine beynime saplanan bir sancı var.
Yüzümün sol tarafından aşağıya doğru usul usul inen.
Tam sol yanıma kalbime geldiğinde bıçak gibi saplanan.
Yine gülen yüzümde bir burukluk getiren.
Bıktım,sıkıldım artık saniyelik mutluluklardan.

Acıtır mı bir insanın yokluğu bu kadar derinden ?
Gökyüzüne bakınca bulutların aldığı şekiller,
Uçuşan martılar bile çizer mi karşıma simasını?
Yine bulutlar harekette,yine şekilleniyorlar
Aynı gülüş,aynı bakış…
İşte… İşte aynı sen, yine sen…
Anladım,anladım herkes senden yana.
Bana acı çektirmekten yana.
Ve biliyor mahsus yapıyor herkes.
Ve sonunda.. biliyorum artık!
Seni tanımayan yok bu şehirde