Bir Doktorun Dilinden Ölüm..

[Vuslata Hasret]

Henüz 27 yaşında. Ellerimin arasından kayarken. Henüz daha benden bir sene fazla görmüş geceleyin ayı, açık havada yıldızları.
Bir ambulansta gidiyoruz, o yol, o her zaman 25 dakika süren yol bu sefer hiç bitmiyor. Şoför oysa ki “Hocam 16 dakikada geldik. ” diyor.
Ben yetmiyorum. Rabbe yalvarıyorum. Ben bilmeyenim sen öğretensin diyorum, ben yetmeyenim, sen yetensin diyorum. Ne kadar melek varsa yardıma çağırıyorum. Yetmiyor. 27 yaşında, hayatın en tatlısında bir genç, benim ellerimden kayıyor. Benim ellerim titriyor, ama onun kalbi hiç titremiyor. Götürüyoruz hastaneye ama orda da artık çok geç diyorlar. Ve onu, henüz 27 sinde bir genci bi hastane morguna bırakıp dönüyoruz.
Ben ağlayacak yer bulsam hiç durmadan ağlayacağım. Personelimin yanında ağlayamıyorum. Ambulansın ön koltuğunda, dönüyoruz.
Ambulansın ön koltuğunda başımı cama yaslıyorum. Oynadığım doktorculuk oyununu seyrediyorum.
Ardımda bırakıyorum artık atmayan bir kalbi.
Büyüyorum.
Büyüdükçe aslında küçücük olduğumu görüyorum.
Hiçbir şeye yetemiyorum…


..alıntı..