Ne Çıkar Bahtımıza...

[Aylin's]

“Ne çıkar bahtımıza ayrılık varsa yarın”
Sanma ki hikâyesi şu titreyen dalların
Düşen yaprakla biter
Böyle bir kara sevda kara toprakla biter…
(Zeki Müren)


Radyoda inceden inceye bir şarkı çalıyordu. Sözleri yine sevda üstüne olan bir güfte. Yeni baştan can kesilen bir şarkı . Böylesine içten böylesine yaralayan ve böylesine gerçekçi bir şarkı beni de alıp götürdü ipeksi bir yarına. Şarkıyı besteleyen ünlü sanatkâr Zeki Müren yıllar olmuş gideli. Uzun seneler olmuş susalı, sesi kesileli. Hatırlanmaz olmuş belki de. Ama bu şarkı, böylesine her dinleyişte bütün derunumuzu sürükleyen bu şarkıya ne demeliydi ya? Her şeyin aslında kara toprağa sözlendiğini, toprağa yürüdüğünü ne güzel de anlatıyor, ne güzel hatırlatıyor hazin sonu... Kara toprağın geldiğimiz ve de gideceğimiz yer olduğunu . Kara toprağa biçilen değer öyle ulvi ki aslında. Kara toprakla muhabbeti bitirdiğimizden midir bilmiyorum ama ölümün, bizden çok mu çok uzakta olduğunu zannetmenin derin yanılgısı içindeyiz…
Oysa…
“Ölüm bize ne uzak, bize ne yakın ölüm” diyordu ya şair, gerisi yalan…


Ağlama, olma mahzun gülerek bak yarına
Sanmaki güzelliğin o ipek saçlarına
Dökülen akla biter.
Böyle bir kara sevda kara toprakla biter”


Saçlarımıza elbette aklar dolacak…
Zaman aşıracak dünü ve yarınlarımızı, düşecek bir bir ömrün yaprakları…Büyüttüğümüz bağlara hazan çökecek, hüzün gözlerimizin ziyasına oturacak, yakacak içimizi demâdem…Çok değil daha on yıl önce gencecik bir üniversite öğrencisiydim oysa. Ruhumun dört bir yanında çiçekten vadiler vardı koştuğum, hayalden hayale yürüdüğüm. Yüreğimin merdiveni hep güzele uzanıyordu, hep güzeli arıyordu kaderim… Umut salıncağımda bir sevda çıkınıydı umutlarım, her dem rüzgara verdiğim. Zaman hep yanımdaydı, bana gülüyordu. Aydınlıktı ufuklar, bütün rüzgarlar bana esiyor gibiydi…Bütün yalanların yolu bile gerçeğe çıkıyordu… İlk gençlik yıllarında tanıştı gönlümüz ilk acılarla, ilk ihanetlerle, ilk yalanlarla…Ancak hepsiyle baş etmenin iksiri gizliydi gençliğin mayasında.
Sonra…
Yürüdük hayatın gerçeğine, kederi duya duya…
Daldık dünya denen derin uykuya...


Eskidendi öyle kara sevdalar, kara toprağa aşkla karışmalar…
Eskidendi sadakatin çifte su yemiş çelik duruşu…
Eskidendi böyle büyülü şarkılar… Ne zaman uyandık eskinin rüyasından, ne zaman yenilendik, ne zaman büyüdük ve ne zaman çağa yenik düştük… Hangi zamanın elleriydi bizi yaralayan, büyüleyen ve tütsüleyen, kokası… Gül kokusunu ne zaman üzerimizden “hacı yağı” diye attık, ne zaman parfümün maddeyi, cismi çağrıştıran kokusuna süründük hatırlamıyoruz bile… Leylak kokularını duymayalı, gül reçeline banmayalı uzun zaman olmuş, çok sular akmış besmeleyle işlenmiş mermer kurnalardan… “Selâmünâleyküm” ne zaman unutulmuş, soğuk bakışları ne zaman kuşanmış ve ne zaman el olmuşuz bilmiyorum…Ben de bilmiyorum. Sanki hep birlikte kötü bir düş görmüş ve sonra inanmışız yine. Yeni hayatımız bizi almış kucağına bir cendere misali, dört bir yandan kıstırıyor… Hayat bizi kandırmış, inandırmış kendi gerçeğine…
Hani bir zamanlar hepimiz bilirdik o gerçeği, inanırdık aynı BİR’e…
Sonra unuttuk, unuttuğumu bilmeden…
Oysa hayat gerçeğe yürüyordu, biz gerçeğe….



“Böyle bir kara sevda kara toprakla biter”
Bizim yeni sevdamız, yeni aşkımız bu şarkıyı kuşatır mı? Örtüşür mü? İlintisi kalmış mıdır bu şarkıyla…Hayır, hayır hayır…Bizim aşklarımız başka şimdi, bizim sevdamız başka. Kara sevda dediğimiz taş plaklarda kalmıştır oysa, bizim sevdamız metaldir, belki kağıttan…Gündelik aşklar haraç mezat sokaklara düşmüştür. Ardından gülünüyor gerçek aşkın, müstehzi. Hangi aşk? Genç kızların ve erkeklerin oyun oynadıkları, bir günde tükettikleri ve ardından gülüp lanet ettikleri aşk mıydı bahsini kıldığımız? Bizim medeniyetin temelinde aşk vardı, büyük sevdalar vardı… Bütün irfanımızın kıvrımları ilahi aşktan beşeri aşka kadar aşkların en büyükleriyle bezenmişti…Aşkı bilmeyen O’nu ne bilirdi ki…
Zaman şimdi, yalan aşkı harç mezata satıyor, alıcılarına…
Şimdi aşk yok, meşk yok…
Aşık yok, maşuk yok, bitti sevda faslı…
Ve kapandı gönül dükkânı…



“Ne çıkar bahtımıza ayrılık varsa yarın” diyordu ya şarkı…
Ayrılık hep içimizde, yanı başımızda…
Şimdi ne eski şarkılar, ne eski aşklar, ne Zeki Müren var. Sadece şarkıyı dinlediğim gibi dinliyorum eskiyi. Ürperiyorum, üşüyorum ve düşüyorum umut maverasından… Ne çok şeyi yitirdiğimizi fısıldıyor şarkılar… Muhayyerkürdiler, hüzzamlar, mahurlar, sofyan düekler, rastlar, uşşaklar, nihaventler, hicazlar, curcunalar hep birlikte fısıldıyor, bitti diyorlar, bizde bittik, siz de…Şarkıların tükendiği, sözün tükendiği bir zamanın karasında bitişi ve tükenişi yaşıyor yüreğimiz, inanmak istemesek de… Yüreğimin bütün dalları tutuşuyor, bir duman, sincabi bir sis çöküyor gönlüme. Gözlerim sisli, bulutlu, kara kışa meyilli. Ruhumda büyüyen bir yeis ve hırçın fırtına sürüklüyor… Bir şarkının peşinden ne çok sürüklenmişim, nerelere gelmişim. Elemle gülümsüyorum ve:
“Ah! ah bu şarkıların gözü kör olsun”, diyorum…