Avcı durdu yerinde, adımları adil ve dönülmez olmalıydı…
Düşünmeden atılan her adım cehaletin suretiydi nezdinde…
Çevresinde ki herkes gittiğin yol ölüm getirecek diyordu…
O serindeki dumanlı havayı soluyordu…
Bu denmemiş miydi Muhammed’in nazlı gülü Hasana Hüseyin’e…
O gittiği yolun ölüm yolu olduğunu bilerek gitti…
Çünkü zalime o gün o diyecekti Allahın kelamını…
Hamza ya...
O yiğitler şahı…
O ki yürüdü mü yeri göğü sallayan…
O ne için dökmüştü damlasına cihanın yandığı kanını…
Dava belliydi…
Ölüm ise yol…
Şah damarından daha yakın olan Allahtı…
İrkildi bir an…
Dikti şahin bakışlarını…
Ve ölüm değil mi hakka ulaşmanın düğümü…
Ruhuna şüpheden yara aldırmadı…
Kirletmedi imanını…
Avcı durdu yerinde…