Çanakkale'den cennete yürüyüş

[?MASKAP?]

Ben mehmedim
Babam yokya yetim mehmet derlerdi köyde
Anamın bir tanesi
Köyümün göz bebeği.
Çobandım kuzular bana emanetti.
Köyde
Akşam eve gelip
Anamdan şehit babamın hikayelerini dinlerdim.
Zaten
Yavuklumda yoktu
Yaşım onyediydi daha.
..............
Sabah ezandan sonra bir gün
Muhtar emmim dayanmıştı kapıya
Zeynep bacı dedi anama
Mehmet nerde?
Üzgün bir sesle...
Seferberlik var bacı dedi.
Canım anacığım
Seferberliği kocasından bilirdi.
Daha mehmedim körpecik deyişiyle
Yere yığılışı bir.
................
Çeşmeden bakraçları doldurup
Geldiğimde evin avlusuna
Benimde dünya yıkıldı başıma
Ne olmuştu ki anama.
Usul usul kendine geldiğinde
Canımın bır parçası anam
Beni bağrına bastı.
Ağladı ağladı ağladı.
...................
Ben anamın feryadını
Taa
Çanakkalede
Civan yiğitlerin
Teker teker düştüğünü gördüğümde anladım.
Dedim ya
Ben onyedi yaşındaydım
Ben seferberlikten ne anlardım.
....................
Köyümden çanakkaleye yolculukta
Kafileler vagonlar
İnsanlar insanlar
Dağlar yürüyordu çanakkaleye.
Onlarında çanakkalede öldüğünü
Cennette gördüğümde anlamıştım.
......................
Ve çanakkale.
Çanakkale felaket
Çanakkale kıyamet
Çanakkale bize ölümün müjdesi
Köye
Anama kurtuluşun müjdesi.
..............
Kaç gün olduğunu bilmediğim
Savaş cehenneminin bir orta yeri.
Yiğitmi yiğit bir efsaneydi
Kol ağası rıza bey bağırdı.
Yere yatın yere yatın.
Gök gürler gibi oldu
Top düşmüştü yanı başımıza.
Ve sonra beni bırakıp gittiler.
Çorumdan raşit çavuş
Hanaktan veli ağam
Bursadan şerafettin onbaşı
Birde yandım ya ona yandım.
Tabip asteğmen burhan beye yandım.
Uçtular.
Yaralı parçalı cesetleri bizim
Ruhları onundu
ALLAH ındı.
Hey be
Kol ağası rıza beğde ağlarmış
Hemde ne ağlamak.
Ama ateş yanıyor
Ama ateş yakıyor
Biz vuruşuyoruz çanakkalede.
.......................
Hangisi olduğunu bilmediğim
Bir çanakkale gününde
Komutanım komutanım diye
Kaçarken rıza beyime
Bende yıkıldım yere
Bende yenilmiştim bir kalleş mermiye
Daha canım bende iken
Uçmadan allahıma
Son duyduklarım
Bağırmıştı komutanım.
Mehmet mehmet.
.......................
Ve sonra
Çanakkalenin bittiği yıllardayım
Ben cennete
İbrahimin koçlarına
Çobanlık yapmaktayım.
Cennet akşamları
Savaş yıllarının anılarıyla dolar bizde.
Birgün aksaraylı ibrahim çavuş
Birgün veli ağam
Gezer gelir cihanı anlatırlar heryanı
Anam ağlarmış köyde.
Ama türkün kadını yıkılmaz.
Mağrurmu mağrur
İki şehit sahibi
Birde kuzularım bensiz çok hırçınlarmış hani.
Bir başka cennet akşamı
Doktor burhan bey gelir.
Ruhu gezer anadoluyu
İstanbulu gezer karsı gezer
Gelir ağlardı dizimin dibinde.
Mehmet derdi her seferinde
Dün çanakkaleyi geçemediler
Bugün çanakkaleden çok ilerdeler.
Ben ibrahimin koçlarının çobanı
Çıkamazdım dışarı
Ama cennet akşamları
Hep havadis alırdım ülkemden.
Bazan savaşın acılarından mutluluk çıkardı
Havadisler kötüyken.
Birgün bir kara haber gelir
Ülkem kötü ellerde
Yeniden yıkılırız...
Yada güzel haberler
O gün ne de mutluyuz.
Birgün bir kara haber gelir
Cennet akşamlarına
Cudide bir yavrumuz düşmüş toprağa
Yıkılırız
Bir gün duyarız gebermiş bir eşkiya.
Biz yeniden var oluruz cennet akşamlarında.
Kol ağası rıza beyin getirdikleri
Ne kadar mutlu ederdi bizleri.
O gezerdi okul bahçelerini
Görürdü türkün yetişen yeni filizlerini.
O zaman çanakkalenin anlamı var.
.......................
Ben çanakkaleye geldiğimde
Yaşım onyedi.
Neslim soyum sopum yok.
Ben ibrahimin koçlarının çobanıyım
Cennette.
Beni unutmayın beni unutmayın
Ne olur
Çanakkaleyide unutmayın.


alıntı